Stroomstoring in Amsterdam

Dat was toch een stunt vanochtend. De dingen die normaal gesproken de normaalste zaak ter wereld zijn, brengen de meest chaotische toneelspel op gang wanneer ze het een dagje niet doen. Ik word wakker, van m’n wekkertje, en probeer m’n wereldbol-nachtlamp aan te flitsen. De lamp ging niet aan. Oké, hop, uit bed. Brrr! Koud. Met deken en al rol ik mijn bed uit, en doe de gordijnen open. Alles is Donker. Huh? nos.nl is mijn raadgever; ‘Grote stroomstoring in Amsterdam’. Ik houd van iedere dag die anders is dan de anderen. Goede start dit. Met kaarsjes aan eet ik mijn ontbijt. Op straat is het donker. Ik stap op de fiets, en fiets door een donkere Jordaan. Dat is bijzonder, zeg. Een enkele vroege vogel kneutert wat aan met kaarsjes, en hier en daar zie ik een flits van wat een zaklamp moet zijn. Een moeder met een baby voorop die is ingepakt als een Michelin-Mannetje, (ik zou niet hebben kunnen zeggen dat t een kind was als ik niet om de drie seconde een wolkje uit het kussenpakje kwam) vraagt me bij het defecte stoplicht. ‘Zullen we samen oversteken? Ik vind het wel spannend.’ En zo trotseren we met z’n drietjes het chaotische verkeer. In de hal van centraal station vang ik de gesprekken over de mankementen van deze ochtend op: koffiezetapparaten die t niet doen, wekkers die niet af gingen, koude douches… En geen trein die rijdt naar of van Amsterdam Centraal. De vleugel in de centrale hal wordt bespeeld door een jongen van een jaar of 16. Net als alle andere dagen vormt er zich een groepje mensen om hem heen die vredig staand wakker worden bij het nummer ‘Spring’ van Vivaldi, die hij met zijn koude vingers prachtig tot leven weet te roepen. Mijn dagelijkse tripje naar Almere is een expeditie geworden. Iedereen wisselt tips en updates uit om elkaar wat de goede richting uit te sturen. Zo beland ik in de metro naar Amstel. Twee middelbare scholieren ontmoeten elkaar. ‘Sjee, wat zie jij eruit, gek!’ ‘Ja hallo, ik had toch geen licht vanochtend om m’n haar en make-up te doen?!’ Ik gniffel van binnen. Goedemorgen, puberend Amsterdam. Op Amstel pak ik dan de bus en kom naast een lieve, Indiase vrouw te zitten. En ineens mag ik in een half uur van haar levensverhaal genieten. Op het moment dat ik de bus uitstap vertel ik haar kort dat ik op weg naar mijn coschap ben. Ze pakt kort mijn hand, en vertelt me dat ik een prachtig beroep gekozen heb. Verwarmd stap ik de bus uit. Zoveel leuke ontmoetingen vanochtend. En ik denk; stroom, val nog maar eens vaker uit…