Oortjes

Het is maandagochtend, 7 uur, als ik slaperig uit het raam van de trein kijk. Buiten is het donker, er heerst een onheilspellend sfeertje. Alsof er iets groots op het moment staat de gebeuren.

We rijden het treinstation van Alkmaar binnen en mensen stappen in en uit. En dan voel ik het. Nu komt het, nu gaat er iets groots gebeuren. Jawel hoor, daar op de trap naar de bovenste verdieping. Ik hoor het in de verte al aankomen. Muziek.

Maar het is niet zomaar muziek. Geen spontane band die de coupé in komt lopen. Geen Hardwell of Armin van Buuren die met twee zwevende draaitafels de coupé komt wakkerschudden. Zelfs geen grote festivalboxen die de hele trein even komen losmaken voor de rest van de dag. Helaas.

Het zijn van die dingen om op jezelf wat muziek te kunnen luisteren. Zonder andere mensen daarbij te storen, vooral. Van die dingen die je in je oren stopt zodat jij het kan horen, maar de rest niet. En daar gaat het mis. De lieve persoon op de trap, nu inmiddels twee bankjes bij mij vandaan neergedaald, deelt zijn muzieksmaak liever met iedereen.

Het staat hard, maar niet hard genoeg. Het staat zacht, maar niet zacht genoeg. Niet hard genoeg om lekker mee te kunnen zingen en mezelf een beetje op te peppen. Ik hoor er net niet genoeg van. En ook niet zacht genoeg dat ik me weer kan focussen op de muziek die uit mijn eigen oortjes komt.

Lieve mensen met oortjes in. Hoe graag ik ook, net als jullie, naar muziek luister… Willen jullie alsjeblieft kiezen tussen zò hard dat ik ook het hele nummer kan volgen, of zo zacht dat ik niet meer hoor dat je naar muziek luistert? Dat laatste zal je oren waarschijnlijk op de lange termijn ook nog eens goed doen. Win-win, toch?