Ons pa

En hoewel ik altijd vrolijk en positief wil zijn, nou ja, soms zo 1 keer in de maand heb ik een humeur waar pubers iets van kunnen leren, was dinsdag toch ineens zo’n dag dat je wereld even stil staat.
Na een gezellige en smaakvolle lunch, zie ik bij thuiskomst dat ik negen oproepen heb gemist. Jeetje, hoe kan dat nou? Het geluid van mijn telefoon staat toch gewoon aan? Maar blijkbaar niet hard genoeg om boven het geluid van de autoradio te komen. Mijn telefoon zit gewoon in mijn tas, want ik word nooit gebeld, hooguit een keer een juf om te vragen of ik zoonlief op wil komen halen omdat hij ziek is of misschien een keer de klantenservice van de krant of ik toch misschien een abonnement wil. Dus 9 oproepen gemist is duidelijk is mis.
9 oproepen, 1 van mijn moeder en 8 van mijn zus en dat in een tijdsbestek van 17min.

Als ik terugbel krijg ik paniekerig mijn zus aan de telefoon, het gaat om, zoals we dat in het Brabantse zeggen “ons pa”.
Ik krijg snel n flashback van ,op de maand af, precies 6 jaar geleden.
Ook toen ging het fout. Nu hetzelfde.
Tijdens het klussen is hij , zoals hij beschrijft, door zijn rug gegaan.
Hij heeft mijn moeder gebeld om te vragen of ze even naar beneden, naar de berging wilt komen.
Ze hebben na het eerste incident hun vrijstaande woning verruild voor een appartement midden in het dorp.
Als mijn moeder naar beneden loopt, loopt ze toevallig de buurman tegen het lijf.
Ze zegt dat ze snel verder moet, aangezien ze snel naar mijn vader wil. Hij loopt wel even mee. Als ze beide aankomen en de berging open doen zien ze mijn vader liggen. Nog bij bewust zijn, maar de houding hoe hij ligt, hoe hij is gevallen klopt niet.
112 word gebeld en binnen 10 min arriveert de ambulance en word mijn vader op de brancard getild, op dat moment zijn zijn benen al verlamd en is zijn spraak weggevallen.
Ik haast mij naar mijn zus om haar op te halen en samen rijden we naar de eerste hulp waar mijn vader is binnengebracht.

En daar staan we dan, het gezin compleet, maar allemaal op z’n kwetsbaarst.
De trombolyse is toegediend en de scan is gemaakt.
De kritieke uren gaan in.
Het wachten begint.