Nu.

2016. Toen. Op de interweb, in kranten en artikelen en interviews, overal eigenlijk, hoor ik dat het een ramp was. Een katastrofe, zelfs.

Er waren de sterftes, van celebrities: Carrie Fisher, met haar laatste ‘War’ en daarna haar reis naar de ‘Stars’, en Georgie Michael, en zijn ‘Last Christmas’. En de ontelbare anonieme niet minder gevoelsopwekkende namen, ver weg, her en der verspreid over de aarde. In de jungles van Afrika, en woestijnen van het Oosten. Of vlakbij, dichtbij huis, op een kerstmarkt, of boulevard, of vliegveld. Of om de hoek. En er was Brexit, waar ik niet politico-geinteresseerd genoeg in ben, en Trump, dat zegt genoeg. En sportief gezien, de demarrage van Oranje en hun spel.

Maar die pagina is omgeslagen, niet vergeten, maar we zijn al op de volgende bladzijde. Verder. Het verhaal gaat door. En dat ene zwarte hoofstuk, van vorig jaar, mag hetgeen wat volgt niet verloederen, vertroebelen. De vele andere hoofdstukken, verhalen, sprookjes. Mythes en legendes.

Bedolven onder het zwart was ook wat licht: de held van A20, de single moeders met drie banen en vijf kinderen, de bedreven vader met meer dan een 9 till 5, de truckers met 24/7’s, of dat meisje dat lukraak vrienden werd met een oude man in de VS. Tussen het zwart is er altijd wat wit. Tussen de regels door. Tussen de nachtmerries.

En in aanloop van de reis van 2017, zie ik men lijsten opstellen, resoluties. Voor het nieuwe jaar. En ik raad je aan dat vooral te doen. En ik doe het ook. Alleen, de mijne, mijn lijst, bevat slechts één woord, twee letters.

In de waas van woorden en lijsten ontstaat doelwit-fixatie, een klassieke term in jagen, simpelweg betekenend–je doel verdwijnt uit zicht. En daar hou ik niet van. Wat een keiharde ‘understatement’ is.

Dus ik zeg: ga zitten en pak pen en papier. Kijk naar dat wit vel, en denk aan die ouwe mallert van een 2016, het verleden, en zijn demonen. En de jouwe. Kijk ze goed aan, bevestig ze, geef misschien een knikje, maar niet meer dan dat, geef ze geen cm meer. Stop niet daar, ga verder. Vooruit. Naar de volgende pagina. Diegene, die voor je staat. Dat wit. Dat schone. Dat nieuwe, van het jaar 2017. Dat licht van positiviteit, hetgeen nog niet bedorven is onder zonden. Fris. En helder. Met focus. Van jou. En dat papier is tevens een spiegel. En wat het laat zien is de toekomst. En morgen begint bij jou. Een reflectie van het verleden. Jou is drie letters. Maar wat ik opschrijf is simpeler, en puur. Want weetje, morgen begint NU.