Lekkende Kraan.

Dit is voor die iemand die altijd liever anoniem wil blijven en, angstig, is dit voor meerdere mensen die ik ken in ergere, en minder ergere, maten.

En dit is voor mensen die denken dat ze alleen zijn, wat dit betreft.

Waar ik het over heb is wat een persoon die ik al bijna heel mijn leven—kwart eeuw—ken de lekkende kraan noemt. Dit gaat niet over loodgieten.

Nadat een persoon lange tijd is blootgesteld aan verdovende middelen, en dan daar vanaf probeert te stappen, dan schieten de symptomen erin. Ontwenning.
Het proces waar ik het over heb is sobriety.

Droog vertaald: soberheid. Het lekken van de kraan.

En meer, heb het niet eens over de voor de hand liggende substanties: alchohol, tabak?, drugs.
Nee, en daarbij ben geen dokter dus geloof vooral niets wat ik zeg, maar ik heb het over verborgen verslavingen, sluipmoordenaars.

Geaccepteerd. Volgens de conventies. En totaal legaal.

En niemand zegt er wat van.

Gamen, binge-watching, binge-eating.

Bewust, voor sommige nog onbewust, niet productief zijn. Als doel proberen te ontsnappen van de werkelijkheid. Van de harde waarheid van het leven.

Ik heb niet de oplossing. Niet voor de welbekende verslavingen. En zeker niet voor de ninjas onder de verslavingen. Die slachtoffer na slachtoffer eisen.

Wat ik wel kan. Is dit. Typen. En die plakkerige slechte gewoontes, verschuilend in vochtige hoekjes, soort van binnen zicht, maar ver genoeg buiten, dat men de schouders ophaalt, in het daglicht brengen.

Een voorbeeld: dag na dag in bed blijven liggen na tienen terwijl er werk aan de bak is, en het is geen zaterdag, of niet na katers, van een feestje. Maarja, ach. Schouders gaan omhoog. Amerikanen noemen dat, ‘shrugging off’.

Ergens moet een lijn in deze modder getrokken worden. En het kan niet zo doorgaan. En de lekkende kraan gaat blijven druppelen, drup-drup-drup, en kan storend zijn, vervelend, maar vakmanschap, en consistentie is vereist. Wilskracht.

Ik ben niet een selfhelp guru, of drill instructor in Full Metal Jacket, met hoed en mond en staar en schreeuw.

Ik ben een persoon achter keyboard. Tik-tik-tik. Bewust van dat men door de moties van het alledaagse gaan. Net een trein zonder doel. Ontspoord. En voor sommigen is het einde van de rit niet prettig.

Ik wil dit voor zijn.

Meer duisternis kan niet. Kaarsjes van hoop is nodig.

Je zit vast. In je hoofd, in jezelf, in het leven.

Neem dan adem, diep adem. En reik uit naar anderen.

Help elkaar. Steek elkaar aan met energie.