Joris en de draak

Je ken d’r niet van winnen, maar je ken de dood wel door de benen spelen.

Hij zou het zomaar gezegd kunnen hebben, El Salvador, Johan Cruijff. Want we kennen allemaal zijn uitspraken: ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’ en ‘Je moet schieten, anders ken je niet scoren.’ Onze held, onze scharminkelige nummer veertien, die altijd van ons bleef ondanks al zijn buitenlandse avonturen, kneep er in maart toch nog plotseling tussenuit.

Je ken d’r niet van winnen, maar je ken de dood wel door de benen spelen.

Jordi en zijn zussen verloren hun vader, wij verloren nummer veertien. De Catalanen verloren hun redder, want alleen een legende als Cruijff kon zijn zoon zonder problemen bij de Spaanse burgerlijke stand aangeven als Jordi. De Catalaanse beschermheilige Sant Jordi, onze Sint-Joris, daar vernoemde Johan zijn zoon naar. Onze Cruijffie die de Spanjaarden door de benen speelde.

Laten we aan het eind van 2016 nog een keer naar ‘En un momento dado’ kijken, die meesterlijke documentaire over Cruijff die ‘op een gegeven moment’ in het Spaans vertaalde met ‘En un momento dado.’ Letterlijk betekend dat ‘het moment dat je gegeven wordt.’

Laten we nog een keer kijken naar al die prachtige momenten die Johan Cruijff ons gegeven heeft.

Uiteindelijk heeft de draak Johan toch te grazen genomen en ligt onze dansende voetballer voor altijd stil. Geen peuk meer tussen zijn mondhoek, zelfs geen lolly meer, geen wijn, geen kicksen meer om te strikken en geen bal meer om hoog te houden.

Wij rouwen mee met Jordi, die zijn vader verloor. Laten we goed beseffen dat ‘onze’ Cruijff ook een vader was. Echtgenoot, vader, baltovenaar, voetbalorakel, wijze man.

Rust in vrede drakenvanger.