Het schuldgevoel van de Albert Heijn

Beste Albert Heijn,

Het is weer even geleden dat ik zonder schuldgevoel uw winkel verliet. Dat zat hem niet eens in dat reepje verdwaalde chocolade en zelfs niet in dat doosje oven-kroketjes dat tegen beter weten in in mijn mandje belandde. Nee. Het zit hem in al die goedbedoelde nieuwe 35% stickers met de duidelijke boodschap ‘weggooien is zonde’.

Ik kan niet anders dan dat beamen. Met een knoop in mijn buik bij de gedachte aan verspilling probeer ik al veel langer zoveel mogelijk producten van de vuilcontainer te redden. Het werd een sport om zoveel mogelijk boodschappen op basis van deze 35% sticker te kopen. Een gevoel van trots maakte zich dan van mij meester als ik de vele rood, wit, blauwe plakkers op mijn stukje loopband zag liggen. Alles was goed tot de trots zich verving door een hoofdschudden bij mijn goed gevulde koelkast en een knagend gevoel bij alles dat in de winkel achterbleef.

Het was vandaag dat ik met mijn doosje geredde cherrytomaatjes-aan-de-tak naar huis ging en mij af vroeg wat er nu in hemelsnaam mis mee was. Met de tomaatjes, met mijzelf. Dat ik mij zo persoonlijk aangesproken voel door de boodschap van de nieuwe sticker. Ik stel mij zo voor hoe iemand op uw hoofdkantoor dit heeft bedacht. Een manier om geld te besparen, de cijfers van verkwisting terug te dringen en te laten zien hoe welwillend naar de wereld uw winkel is. Dat, door in te spelen op het sentiment waarbij ik het gevoel heb dat het lot van het product alleen in mijn handen ligt. Zo vraag ik mij af, beste Albert Heijn, is dat wat u met deze nieuwe boodschap wilt bereiken? Inspringen op het latent aanwezige schuldgevoel van onze menselijke verspilling?

Ineens realiseer ik mij hoe doelbewust dit schuldgevoel dan verplaatst wordt. Van de grote keten naar de kleine mens en ik draai heel gewillig mee in deze omgekeerde wereld. Zo bedacht ik namelijk met schrik, bent u niet zelf diegene die de regels bepaalt? Die uiteindelijk zelf beslist wanneer een product weg moet en wat er dan vervolgens mee gebeurt?

Als u dat alles in de hand heeft, hoe kan het dan dat zovele andere mogelijkheden om verspilling tegen te gaan onbenut blijven? Als u het mij vraagt is het tijd om werkelijke winst maken, maatschappelijke winst, door de eindbestemming van het product te veranderen. Laat het enige dat we nog weggooien ouderwetse verspillende ideeën zijn.

Kleine stap, groot voorbeeld en daar is geen enkel schuldgevoel voor nodig.

Met een grote groet,
Linda