Gedichtendag: Een ‘dood’gewone ochtend.

Gedichtendag 2017: Een ‘dood’gewone ochtend.

De mens verziekt de wereld. De beste medicijn voor de wereld zou een medicijn zijn die giftig was voor de mens! Toen ik dit zei tegen een vriend zei hij op een nogal gefrustreerde toon:

Hij: “Waar maak jij je nou zorgen om? Jij hebt het toch goed…”
Ik: Ja, goed genoeg om er niet over te mogen klagen. Maar ik klaag niet over mijn leven maar ik klaag over het leven van een ander die het niet zo goed heeft.
Hij: “Daar moet jij je niet mee bemoeien, dat zijn jouw zaken niet”.
Ik: Jawel… want misschien zullen meer mensen zich ermee bemoeien en worden het wel onze zaken en kunnen we het oplossen.
Hij: “Het leven is niet eerlijk, dat is het nooit geweest”
Ik: De mensen zijn niet eerlijk, zij zijn dat nooit geweest.
Hij: “En hoe wil je dat dan oplossen?
Ik: Als ik dat wist dan zou ik wel de Nobelprijs hebben gewonnen, maar de oplossing daar kom ik wel op.
Hij: “Blijf verder dromen…”
Ik: Dromen kun je waar maken! Maar dan moet men eerst wakker worden en uit zijn droom ontwaken. En dat is makkelijk wanneer het een nachtmerrie is, noem jij dit leven een droom of eerder een nachtmerrie?
Hij: “Misschien heb je ergens wel gelijk maar kunnen we nu verder lopen, straks komen we te laat”

Gedichtendag 2017

Gisteren wist ik zeker dat het vandaag morgen was! Een morgen zonder zorgen. Die begon op mijn matras. Een warme deken om mij heen en een heerlijk zachte kussen. Maar geen glimlach op mijn gezicht want ik wist dat ondertussen.. er niet zo ver vandaan.. ook iemand op moest staan… Alleen was deze niet zo zeker of hij nog bleef bestaan of door een bombardement tijdens zijn slaap is heengegaan…

Een morgen zonder toekomstperspectief, het is leven of dood en dat is zijn enige motief, om toch door te gaan, ondanks al zijn leed. Om te slapen in de kou, al is hij schaars gekleed. Niet omdat hij wil maar omdat hij niet anders kan… elke dag bijna geen eten, elke dag "ramadan". Leven in een ramp en dat zonder een rampenplan.

En dat terwijl we hier elke dag durven te klagen… terwijl ik deze jongeman elke dag naar god hoor vragen: ”God, ik wil naar een andere staat, een staat met democratie dat voor vrede staat. Een land waar geen oorlog heerst en waar ik elke dag wat brood krijg als het mijn maag begeert.’

Wees dankbaar voor wat je hebt en vergeet niet delen. Want wat voor jou bijna niets is… Is al een hoop voor velen.

– Moazza