De ochtendspits is een ware jungle

Vanochtend toen ik in ’s Hertogenbosch op het station liep, bedacht ik me dat het treinstation een ware jungle is met verschillende dieren.

Zo zag ik vooral opgejaagde hertjes rond rennen van het ene perron naar het andere. Ze kijken vaak geschrokken en huppelen door de mensenmassa heen. Vaak vraag ik mijzelf af waarom er zoveel haast en angst te zien is op de gezichten van deze hertjes. Hebben zij zulke bijzonder afspraken of verplichtingen dat het onmogelijk is om de trein een kwartiertje later te nemen? Of zitten er misschien hongerige leeuwen achter hen aan waardoor ze zich snel van de ene locatie naar de andere moeten verplaatsen? God mag het weten.. Voordat ik dit hen kan vragen zijn zij alweer weggehuppeld.

Naast deze opmerkelijke hertjes zijn er ook wezens te zien, die zich altijd in troepen manoeuvreren. Ik noem ze ook wel de pinguïns onder de reizigers. De troepen staan vaak luidruchtig in de weg en bewegen zich aardig moeizaam én ingewikkeld. Zij hebben geen oog voor de andere wezens om hen heen. Het is dan ook een kunst, zelfs voor de geschrokken herten, om je door deze troepen heen te bewegen. De pinguïns stellen dit ook niet op prijs, want ze zijn zich nooit bewust van de ruimte om hen heen.

Tot slot zijn er altijd en overal wel een paar tortelduifjes te vinden. Deze duifjes zien zichzelf als een echt tweepaar en laten zich daardoor door niks of niemand verstoten. Zij zijn intens gelukkig met elkaar en laten dit zien door elkaars hand niet los te laten. Laat ik het niet hebben over het aantal lieftallige kusjes en de intense blikken die zij aan elkaar geven. De liefde spat er van af! Dat zelfs in deze drukke jungle waar niemand zich als een normaal mens kan bewegen.

Wat blijft het elke ochtend een feest om deze mensenmassa te aanschouwen. Ik hoop dat ik nog een aantal andere diersoorten ontdek.