Vroege Kerst

Papa beer wist niet dat de binnenkant van de bar het laatste zou zijn wat hij ooit zou zien. Aan het werk, als standaard patrouille, betrad hij, om een opstootje te verhinderen. Paar schoten zorgden ervoor dat hij niet meer naar buiten kwam, althans niet levend, niet met zijn uniform niet bebloed. Voor de rest, regulaire procedure, dader gepakt, nadat de politiemaatjes hem zijn rechten voorlazen, en op de bierbezoken bar neerhielden, net iets té hard, lichtelijk met wraak. Lijk ging naar het mortuarium, uniform afgeknipt, maar zeer voorzichtig, en schoongemaakt, zorgvuldig. Want dit uniformpje had namelijk een minder standaard en regulier doeleinde.

Een hechte vriend van de familie wist dat kerst nabij was en dat de jongen die zijn pa papa beer noemde en zijn ma mama beer alleen zou zijn. Voor het eerst, een stille kerst, en één van velen. Na het schokkend nieuws ging de man aan de slag, en had het belletje al richting de lijkenschouwer gemaakt. Hij had namelijk het uniform nodig.

Doeleinde.

Kerst.

Mama beer had het pakweg twee maanden erg moeilijk. Zonder man, maar met zoon, die maar bleef vragen naar de man. En elke keer als ze naar hem keek zag ze haar man. Zonder echte reactie, of begrip, van de jongen, en van haar. Na een lange poos vroeg de jongen niet meer naar zijn vader. En kerst was nog niet aan de deur, maar wel die ene vriend als een soort goedheiligman onderweg, en zonder de patriarch van de familie misschien geen echte kerst of een thuis wat dat betreft. Wel een boom, zonder versiering, en met slechts twee pakjes eronder, en niet drie.

Deurbel gaat. Die vriend aan de deur met het uniform van papa beer. Uiteraard, niet bebloed, en schoongemaakt. Maar dan omgetoverd in twee verse cadeaus. Twee knuffelberen. Love you always, en Always with you, erop genaaid. De vrouw bedankt de vriend en hoopt dat de jongen later begrip kan tonen voor het gesprek dat moest volgen. En ze kijkt naar de beren, de jongen, en naar de boom. En dan naar de ster hoog, toch enige versiering, en ze hoopt dat haar man toekijkt terwijl ze een kliekje maakt van haar zoon en zijn nieuwe beren als vrienden gemaakt van het uniform dat ooit van haar man was.