#treinleven

Ik zie vaak mensen klagen op social media over vertraging. Maarja als je gaat zuchten en steunen tegen de NS omdat er koperdieven actief zijn of er een aanrijding was met een persoon, dan snap je sowieso het leven niet. Helemaal dom als je dat op het station tegen zomaar een medewerker doet. Als jij nou gaat klagen tegen die onschuldige conductrice, dan e-mail ik Mark Zuckerberg even om te vragen waarom ik niet kan inloggen op Facebook.

Ik erger mij wel andere dingen dan vertraging. Mijn medereizigers. Het begint als ik het station binnenloop. In mijn geval Den Haag Centraal. Vaak zie ik dan mensen met vouwfietsen die denken dat ze een soort shortcut in life hebben ontdekt. Alsjeblieft gooi jezelf weg. En die fiets ook. Laatst zag ik zelfs een man op een step. Ik vind volwassen mannen op een step net zo treurig als volwassen mannen op een step. Niet doen. Als je dit leest, je bent af en doet niet meer mee in het leven.

Dan kom je bij de check-in paal waar iemand je mega trots aan staart. Met een trotse blik, à la ik bespaar zoveel meer tijd dan jij, checkt diegene in. Die blik komt doordat hij/zij de ov-chipkaart in de ondermouwzak heeft zitten en daarom niet het pasje uit de jas hoeft te halen, maar gewoon met die zak kan inchecken. Pleur toch op met je ondermouwzak. Je hebt geen lifehack ontdekt, je bent echt niet sneller en nee het zou niet in elke jas moeten zitten.

Onlangs heb ik ook een nieuw fenomeen ontdekt in de spits. Instappen bij de eerste klas, dan een sprintje naar de tweede klas en dan gaan zitten als een voldane levensgenieter en blij om je heen kijken. En trots dat ze zijn. En dan mensen die doen aan een welbekend wedstrijdje ‘hoe lang kan ik mijn tas naast mij neerzetten voordat mensen er willen zitten.’ Oogcontact vermijden met langslopende mensen is bij dit spel cruciaal. Hou die tas toch gewoon op schoot terwijl je geniet van je ranzige filterkoffie uit je ‘oh zo handige’ thermoskan.

En dan nu een bericht voor alle reizigers die voor de deur staan als als iedereen nog uit moet stappen. Heel snel die ov-chipkaart inleveren. Het was leuk zolang het duurde, maar het werkt gewoon niet.

Als laatste een shout out naar het meisje dat laatst naast mij zat en niet met stokjes kan eten maar het toch probeerde. Lekker slurpen. Sliert voor sliert. Noodle voor noodle. Van Amsterdam naar Leiden. Ik schrik er nog wakker van maar je krijgt een shout out omdat je het probeerde. Zo ben ik. Altijd positief.