Terugkijken

‘En, hoe is het gegaan?’ Met een bedachtzame blik kijk je me aan. Ik zie dat je hard aan het nadenken bent. Waarschijnlijk schieten er duizend gedachten door je heen. ‘Het kan altijd beter’, antwoord je. Ik knik je begrijpend toe en tegelijkertijd hunker ik naar een minder politiek antwoord, wil ik echt weten hoe je over de dingen denkt. Je vervolgt: ‘Weet je, het kan niet altijd goed gaan. Dat is mijn voorgangers niet gelukt en dat is mij ook niet gelukt.’ Je zucht. Het doet je pijn. Ik leg mijn hand op je schouder en dat is het punt waarop je breekt.

Tranen rollen over je wangen. ‘De haat lijkt alleen maar te zijn toegenomen. Bevolkingsgroepen die elkaar letterlijk de haren invliegen, discussies waarbij de haat wordt gericht op de persoon zelf, extreme groeperingen die het niks uitmaakt dat er over hun rug duizenden mensen sterven. Het is een drama. Leren we het dan nooit? En hoe ironisch, de Black Eyed Peas bracht hun nummer ‘Where is the love?’ weer uit. Het is 2003 niet gelukt, het is mij niet gelukt. Want waar is die verdraaide liefde?’ Overeenkomstig het nummer antwoord ik beschaamd: ‘I don’t know’.

Je hebt me. Ik kijk je aan. De pijn in je ogen is ongekend. ‘Ik weet het’, probeer ik nutteloos toe te voegen, want eigenlijk ben ik sprakeloos. Maar alsof het niet genoeg is, ga je verder met je verhaal: ‘Duizenden, miljoenen mensen weg van huis, onzeker kijkend naar de toekomst, aanslagen over de hele wereld, executies, liquidaties, pesterijen, discriminatie, schietpartijen. Haat, pure haat.’

‘Maar het was niet alleen maar drama toch?’ vraag ik voorzichtig. Een simpel glimlachje komt tevoorschijn. ‘Oh nee hoor, er zijn ook hele mooie dingen gebeurd. Olympische en paralympische spelen waar mensen keihard hebben gewerkt voor een gouden plak, andere mooie sportmomenten, volksfeesten, mensen die elkaar een helpende hand bieden, jonge talenten die hebben mogen groeien. Ja, er waren ook veel mooie momenten ja.’

Bemoedigend knik ik je toe. ‘Laten we stoppen met terugkijken en ons richten op vooruitkijken naar de toekomst. Opdat ik volgend jaar een ander soort gesprek kan voeren.’ Ik sta op en geef je een knuffel. Het is tijd om afscheid te nemen, je te laten gaan en je vervanger te gaan verwelkomen. 2016, je was een bizar jaar.