Strijd voor de UNIVERSELE GRONDRECHTEN van de mens

De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) is een verklaring die is aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 10 december 1948. Het omschrijft de grondrechten van de mens. De UVRM is van betekenis als algemene morele en juridische standaard, bijv. als bron voor een internationaal verdrag of een nationale grondwet. Volgens J. Donnelly (Londen, 1990) zijn de ‘human rights’ zijn van de hoogste orde: ‘zij prevaleren boven al het andere recht op aarde en wel ongeacht of zij erkend worden in het positieve recht van een bepaalde staat’. Deze verhevenheid is inmiddels teniet gedaan. Op 5 augustus 1990 wordt de Caïro-verklaring van de mensenrechten in de islam door 45 ministers van buitenlandse zaken van de lidstaten van Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) ondertekend. De Caïro-verklaring wijkt op essentiële punten af van de Universele Verklaring van 1948. De vrijheid van meningsuiting moet in overeenstemming zijn met de sharia. Mannen en vrouwen hebben ongelijke rechten. Artikel 10 van de Caïro-verklaring verbiedt expliciet het beoefenen van of bekeren tot een andere godsdienst dan de Islam. Artikel 24 en 25 bepalen respectievelijk ‘Alle rechten en vrijheden genoemd in deze Verklaring zijn ONDERGESCHIKT aan de Islamitische sharia.’ en: ‘De Islamitische sharia is de ENIGE referentiebron ter uitleg en verduidelijking van alle artikelen van deze Verklaring. Volgens Andrew G. Bostom, Apostasy and the Islamic Nations, American Thinker (21 sept. 2009) is dit bedoeld om de Universele verklaring van de rechten van de mens (UVRM) grotendeels krachteloos te maken. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg (13 februari 2003): ‘dat de sharia niet verenigbaar is met de fundamentele principes van de democratie’. Wat hiervan ook zij, zodra een land geïslamiseerd is, wordt de mens zijn grondrechten ontnomen en is het gedaan met vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst. Het is een proces van geleidelijkheid. Eerst de vrijheid van meningsuiting; de Caïro-verklaring is leidraad. Het uit het openbare leven verbannen van tekenen die aan het christendom herinneren: de Kerststol, de Kerststal, e.d. In andere Europese landen is men al verder: In Frankijk staan meer moskeeën dan kerken en honderden ‘no-go-areas’. Shariarechtbanken in Engeland en de kruizen gaan van de kerk in Zweden. Deze strijd gaat niet tegen vlees en bloed maar vóór de UNIVERSELE GRONDRECHTEN van de mens, juist met Kerstmis!