op een knopje drukken

Ze deed nog een laatste poging. Fotografie was kunst, volgens haar dan, ik vond het niet meer dan gewoon op een knopje drukken. Het ging om de compositie, het neerzetten van de mensen en de achtergrond. Nogmaals zei ik haar dat het daarna toch echt wel belangrijk was dat er iemand op het knopje zou drukken. De toon was gezet we zouden naar het fotomuseum gaan, er was een tentoonstelling van Ata Kando en dat moest mooi zijn, volgens haar dan.

Op pad gaan was sinds de geboorte van onze dochter een opgave op zich geworden. De tas moest gepakt worden met van alles; reserve kleding, luiers, drinken en dan ook nog allerlei dingen die je van te voren niet kan bedenken maar halverwege de reis naar het museum opeens best handig zouden kunnen zijn. Daarna een goede drie kwartier haren borstelen, make up-en (is dat een werkwoord?), welke schoenen, waar zijn mijn schoenen, welke jas, wat voor het weer is het eigenlijk enzovoort. Kortom de ochtend was voor de helft voorbij maar onze weg naar de voordeur was ingezet.

Eenmaal buiten ging het wat soepeler. De wandeling naar het metrostation, de roltrap naar de metro, de reis met de metro, eigenlijk ging het te makkelijk. We kwamen aan bij wilhelminapier en liepen naar de ingang van het museum. Mijn motivatie voor dit bezoek was nog niet groter geworden. Ik had al eieren voor mijn geld gekozen en besloot geen opmerkingen meer te maken over fotografie gerelateerde onderwerpen. We kwamen aan bij de ingang van het museum. Het was op maandag gesloten. De compositie was geweldig, voor het museum stond mijn boze vriendin mij aan te kijken met op de achtergrond mensen die haar aanstaarde om door te krijgen wat er precies aan de hand was. Een mooiere foto was er niet te maken.