Ook Hugo Borst heeft weleens weekend

Eind oktober stelde Hugo Borst zijn manifest “Scherp op ouderenzorg” op. Want zo kon het niet langer. De ouderen in verpleeghuizen krijgen niet de zorg die zij nodig hebben. Hij had het gezien bij zijn moeder. Er een heel boek over geschreven. Een prachtig boek. Aandoenlijk. Niet over-sentimenteel. Gewoon. Zoals het is. Hoe moet toch die TV aan? Wie ben jij eigenlijk? Ik blijf hier niet hoor, maar ga straks met je mee naar huis. Van die dingen.

Ruim een maand later wandel ik met mijn ouders rond het Noordereiland. De directe aanleiding van hun bezoek is Sinterklaas. We hebben ons allemaal uitgesloofd op surprises en gedichten, en gaan nog even naar buiten voor het cadeau- en pepernotengeweld bij ons thuis losbarst. Een prachtige zonsondergang onder de Erasmusbrug door. We stappen voort, druk pratend. Wat ik van Jan Terlouw vond? Mijn moeder haakt halverwege af, en besluit bij de Koninginnebrug op een muurtje te rusten. Mijn vader biecht op dat het bijna niet gelukt was met de surprise. Ze worden ouder.

Terwijl ik met mijn vader het eiland rondt, aanschouwt mijn moeder de toenemende hoeveelheid mensen die via de Koninginnebrug naar de stad loopt, fietst, rijdt. Wat is er toch aan de hand? Dan ziet ze Hugo Borst. En hij ziet haar: een oudje met warrig haar in het schemerdonker op een muurtje. Hij denkt aan zijn moeder. Zij denkt aan het manifest. Hij denkt aan zijn TV-optreden: moet ik iets doen? Zij denkt aan haar wilsbeschikking: ik hoef niets te doen. Hij glimlacht en loopt snel door. Zij lacht van binnen en blijft rustig zitten. Aan haar lijf geen polonaise.

Mijn moeder is niet in de war. Haar haar is grijs, ja, dat is het al 40 jaar. Haar haar zit warrig, ja, dat komt door de muts die ze net heeft afgedaan. Mijn moeder is de helderheid zelve. Gelukkig. Alleen haar benen willen niet meer zo ver als voorheen. Maar iets in mij zegt dat zij meer loopt dan de gemiddelde Pokémon-fan die zijn dagelijkse beweging met maar liefst 1 kilometer opschroefde. In de beginweken van Pokémon welteverstaan. De weken erna werd het gewoon weer bank-zitten.

Even had Hugo Borst geen tijd voor de oudjes. Of de zorg die zich over dit schijnbaar warrige oudje had moeten ontfermen. Hij zag het allemaal even door de vingers. “Zijn” Sparta was door Feyenoord met 6-1 afgedroogd en dat verdriet moest worden verwerkt. Hij stapte stevig door, op weg naar de stad.