Ochtendstruggle

"Het is grijs, heeft vier voeten en zwemt in de zee?"

8.00u. Het is donker en koud. De metro.
Daar staan ze. Bij de deur. Dicht tegenover elkaar.
Het piepklein kindje van een jaar of vier en een jonge vrouw -een meisje eigenlijk nog- haar moeder.

“Een dolfijn!”
De moeder lacht.
“Maar dit is een speciale dolfijn, mama!”

In het volle rijtuig babbelen moeder en dochter er vrolijk op los. Dat ze omsingeld zijn door zwijgende vreemden deert ze niet. Ik geniet van het schouwspel tussen die twee en, heel bijzonder, er is nu eens geen veeleisende smartphone in de buurt die ten koste van het kind alle aandacht van de ouder opeist.

Tijdens het gesprek met haar dochtertje verzucht de moeder af en toe hardop dat ze te laat is. Ik stel me zo voor dat ze zo meteen op school de afkeurende blikken, gezichten vol ergernis of het je-bent-te-laat-standje vreest. Ik heb met haar te doen.
Tijd is meedogenloos.

De metro stopt. Haastig lopen dat piepkleine meisje met de piepkleine zwarte glanzende schoentjes en die jonge vrouw met de roze Nike’s hand in hand de trap af.
Moeder en dochter. Ze verdwijnen langzaam uit mijn zicht.

"Het is niet grijs, heeft vier voeten en zwemt niet in de zee?"

Die moeder en haar dochtertje.
Als symbool voor de dagelijkse ochtendstruggle en als symbiose van liefde.

Jerry Straub