Meneer, ik voel me gevleid!

Terwijl de jubelende scholieren zich opstellen in een rij bij de halte, probeer ik mijzelf in te praten me er niet druk om te maken. Op het moment dat de bus de hoek om komt rijden beginnen de eersten al te trappelen en schuiven. De beruchte lijnbus komt tot stilstand en de groep pubers snelt zich naar de deur. De een nog gewelddadiger dan de ander. Of er nu een vrouw van 60, of een student zoals ik naast ze staat. Ze beuken even hard door de menigte om vanaf de beste positie de bus te betreden.

Was ik vroeger ook zo?, schiet er vaak door mijn hoofd. Na wat graven in mijn geheugen kom ik erachter dat dit volgens mij wel meeviel. Ik leerde van mijn ouders geduld te hebben. Wat in dit soort situaties knap lastig is, kan ik je zeggen. Aan de andere kant had ik ook mijn baldadige momenten als puber, dat geloof ik wel. Tóch zei ik de buschauffeur altijd netjes gedag bij het instappen, hield mijn tas op schoot en de stoel naast me vrij én stond ik direct op om mijn plek af te staan aan ouderen. Nog steeds, trouwens. Voor mij niet meer dan normaal. Maar desbetreffende scholieren halen hun neus naar me op als ik een opmerking maak.

Ik doe vaak geen moeite om me ertussen te wringen en wacht graag tot de menigte deels is opgelost. Dan maar een iets minder goede plek in die overvolle, op dat moment naar energydrink en chips ruikende bus. Om dan over het aantal decibellen dat door de bus schalt nog te zwijgen. Zelfs de beste koptelefoon is niet bestand tegen de schelle nog-net-niet-baard-in-de-keel stemmen. In de spiegel vooraan zie ik dat de buschauffeur af en toe ook geërgerd kijkt. Die man zal blij zijn als deze scholieren spitsrit weer achter de rug is.

Goed. Hoe deze busrit gaat verlopen kan ik dus al wel voorspellen. En ik ben nog niet eens binnen. Inmiddels sta ik eindelijk vlak voor de deuropening. Nog een paar (net zo geïrriteerde) reizigers en dan is het mijn beurt. Dan zie ik de man voor mij ineens een vriendelijk gebaar maken. Was dat naar mij? Hij herkent mijn vragende blik en knikt bevestigend. Het is ongelofelijk. Ik werd zojuist voorgelaten door een man. Verbaasd, maar opgewonden betreed ik de bus en glimlach naar de man. "Meneer, ik voel me gevleid!", zeg ik voordat ik me bedenk. Goh, dit maak ik ook niet vaak mee. Wat een fijn gevoel eigenlijk. Een teken van oprechte loyaliteit.

Eventjes voel ik me de Koningin. Ja! Geloof het of niet, ik voel me oprecht gevleid als een man me voorlaat bij de bus. Zie je wel! Het bestaat nog.