Ik ben gelukkig.

Ik ben gelukkig.
Het is december. De maand, waarin de heren van de 25e verdieping in hun handen kunnen wrijven. De maand, waarin zij kunnen zeggen: “we hebben het weer goed gedaan dit jaar!”. De maand, waarin zij hun bonus toe-eigenen, afkomstig uit beslissingen en sturingen die zij gemaakt hebben; Soms over mensen die onder hen staan, zonder iets te hoeven vragen. De maand, waarin zij hun automobiel – soms met chauffeur – kunnen upgraden, al dan niet vervangen, om hun status te kunnen laten zien. De maand, waarin met trots weer grafieken en cijfers worden gepresenteerd in soms nét begrijpelijke taal. Maar vooral de (enige) maand, waarin gezegd wordt dat de mensen die lager als de 25e verdieping werken, weer bijgedragen hebben aan een goede prestatie. We vinden deze boodschap dan vaak vertaald in de vorm van een kaartje in een kerstpakket. Een kerstpakket wat het warme gevoel naar voren moet brengen, maar waarvan je eigenlijk weet, dat je de helft nooit zal gebruiken.

Dit ben ik: de jongen van de 10e verdieping. De jongen die aan de voorkant staat om service te verlenen. De jongen die het visitekaartje van het bedrijf is. De jongen, die iedere dag met het OV trouw naar het werk komt om service te verlenen, en in teamverband collega’s ondersteund om samen ons doel te bereiken. De jongen, die het geluk heeft in een fantastisch team te mogen werken, met een teamleider die het persoonlijke, motiverende en oprecht gemeende compliment geeft bij iedere goede prestatie. De jongen, die op zijn beurt een compliment of dankwoord geeft waar dat kan. De jongen, die sturing kan en ondersteuning kan geven en beslissingen kan nemen, zonder dat iemand erop afgerekend zal worden.

Soms vraag ik me af of de heren van de 25e verdieping écht gelukkig zijn. Ik vraag me af of zij weten wat een micro geluksmomentje is, of inmiddels al in een gebied zitten waar het grootste niet groot genoeg kan zijn. Ik vraag mij af waarom zij alléén in december van ieder jaar (in)direct naar voren komen en een compliment- of dankwoord geven: zijn zij mij, mijn collega’s en al die mensen op de andere verdiepingen vergeten in de andere maanden? Mijn kerstpakket gaat dit jaar naar een vriend van mij die het erg moeilijk heeft. Wanneer ik hem zie glimlachen, heb ik mijn micro-geluksmomentje en denk: “ik ben gelukkig”. Zonder bonus, en zonder beslissingen ten koste van anderen genomen te hebben.