Het spel van de machteloosheid

Armoede, terreur en terreurdreiging, discriminatie, woede van het volk, onveiligheid, vluchtelingen en criminaliteit. Elke dag lees ik over tenminste een van deze onderwerpen in het nieuws. Naar om te lezen, maar internet maakt alles goed, want op internet staan reacties. Boze mensen en mensen die boos zijn op boze mensen. Het is een wedstrijd met als prijzengeld likes en reacties op de reactie. De spanning over wie er onder dit artikel het dichtst tegen de rand van legaliteit schuurt spuit een dosis adrenaline mijn lichaam in die elke zorg over een bedorven maatschappij efficiënt verdooft.

Het is allemaal de schuld van een politicus die op zijn beurt de schuld geeft aan een systeem of aan een groep onruststokers. Die politicus moet weg en vervangen worden door eentje wiens schuld het nog niet is. Dat komt nog en dan moet die ook weg, emigreren of er moeten dingen mee worden gedaan die in een column niet genoemd mogen worden. Als hij maar plaats maakt voor een derde die alle ellende opnieuw kan veroorzaken of liever nog nieuwe ellende kan aankaarten waarvan mensen nog niet wisten dat ze er boos over waren. Dat zijn de echte talenten. Die zeggen wat iedereen denkt. Die geven nieuwe inhoud aan de wedstrijd, nieuwe woorden, nieuwe regels.

Ik ken de spelregels en ik geniet van de spanning, maar ik doe niet mee. Dat kan ik niet en als ik het probeer, sta ik voor gek. Een goede speler gelooft erin. Die twijfelt geen moment dat politici de bron zijn van zijn eigen problemen en als er geen politicus voorhanden is, dan zijn het immigranten of verslaafden, hoewel dat laatste erg uit de tijd lijkt te zijn. Ik stel me soms voor hoe een topspeler scherp blijft. Met lippenstift heeft hij op de spiegel in de douche geschreven: “Immigranten zijn de schuld van alles en Rutte doet er niets aan”. Dat leest hij elke ochtend, balt zijn vuisten, vloekt driemaal luidkeels waarbij hij goed gebruikt maakt van buikademhaling en opent voor de eerste keer die dag de facebookapp op zijn smartphone. Vervuld van een oprecht gevoel van totale machteloosheid zoekt hij Metronieuws en typt zijn eerste reactie. Speciaal voor mensen zoals ik, de losers.

Nee, ik zal nooit een topspeler worden, want wat ik ook lees en wat ik ook doe, ik blijf maar denken dat degene die de meeste macht heeft over mijn leven, dat ben ik zelf.