Een kusje voor de buschauffeur

Terwijl ik dit schrijf zit ik samen met vele mede NS reizigers in een dubbele touringbus, ingezet door de NS omdat de werkzaamheden van afgelopen weekend tussen Nijmegen en Arnhem Centraal nog niet zijn voltooid. Gearriveerd in Nijmegen ga ik net zoals de rest in een gigantische rij staan, wachtend op een plekje in de touringbus. Voor me staat een vrouw die graag koffie en brood wil halen omdat ze denkt dat ze er nog uren zal staan. Of ik haar plek in de gaten wil houden, tuurlijk geen probleem. Eigenlijk wil ik vragen of ze voor mij een thee mee kan nemen, maar ik bedenk me. Gelukkig gaat het sneller dan iedereen in eerste instantie dacht en al gauw bemachtigen we samen een plek in de touringbus. Zij met haar koffie en brood en ik simpelweg met mijn flesje water vanuit thuis meegenomen. Vervolgens rijden we direct de file in richting Arnhem. Nu hoor ik u denken “al dat gedoe wil je niet meemaken op de vroege maandagochtend”. Maar u heeft het volledig mis, ik zit nog steeds in de bus en beleef op dit moment de rit van mijn leven.
De kachel staat namelijk op stand bejaardentehuis, aan warmte dus geen gebrek. Skyradio klinkt met een flink volume door de speakers, terwijl ik dit alles opschrijf hoor ik één van mijn favorieten I’m driving home for Christmas van Chris Rea, waardoor ik niks anders kan dan stiekem te glimlachen. En net toen ik dacht dat deze rit niet beter kon worden, klinkt er een bericht van de buschauffeur. “Goedemorgen maandagochtend, welkom in de bus naar de Efteling! We zijn er bijna!” Iedereen die nu nog chagrijnig en teleurgesteld is zou zich moeten schamen. Als ik dadelijk uit de rit van mijn leven moet stappen krijgt de buschauffeur een kusje op zijn wang.