December dilemma’s

December dilemma’s

Al terwijl de Sint met zijn bontgekleurde medemens nog minzaam door ons land banjert, zie ik tijdens de avondwandeling met mijn hond al hier en daar de ledlampjes achter de ramen blinken van alweer het volgende belangrijke decemberfeest. We moeten tenslotte door, nietwaar? Voordat een volgende Sint-discussie over de bescherming van de tere kinderziel ons volgende goede doel wordt, moeten we gaan nadenken over wanneer we met wie, wat en waar gaan eten.
De tijd vliegt en we hebben het al zo druk. Het gaat echter niet over het managen van tijd, maar over het managen van aandacht. Met het gevoel dat mijn handen nog plakken van de hars van de vorige, moet ik eigenlijk dus toch weer op zoek naar een nieuwe boom. Nu hebben wij al een paar jaar zo’n plankjesboom. Je weet wel, een flinke bezemsteel verticaal op een plaat en dan plankjes stapelen, bij voorkeur in afnemende lengte, anders wordt het een soort ongelijke schutting. De prikkende naalden zijn nu vervangen door venijnige splinters maar de stress over Fijnspar, Blauwspar, Omorika, Nordmann, Koreana (noord of zuid..), of Fraseri met of zonder kluit zijn we kwijt.

In een supermarktreclame zie ik de vader van een gezellige Nederlandse familie liefdevol zijn boodschappen uitdelen aan de minder bedeelde medemens. We zijn het normaal gaan vinden dat hij op een parkbankje slaapt. En even later redt hij zelfs een jong zwerfkatje van een wisse dood terwijl een straat verderop het kalfje wordt gekeeld dat de lapjes levert die in het volgende shot worden overgoten met een smakelijke saus. Het is tenslotte kerst. De collectebussen rammelen in de straten. In Den Haag ontkent een opleider van kindsoldaten elke betrokkenheid en ook een duistere enclaveprins speelt de vermoorde onschuld.
Ondertussen werken we aan een nieuw record aan internetaankopen met de bijbehorende groeiende vloot aan bezorgdiensten die met ronkende motor telkens een paar meter verder in de straat weer stil staan. We moeten tenslotte door, nietwaar? Het is niet het managen van tijd maar het managen van aandacht. Moeten we ons dan schuldig of nalatig of hypocriet noemen? Uiteindelijk misschien toch niet.

Ik beschilder liever een Piet in mondriaanstijl dan dat ik niets doe. Ik red liever een zwerfkatje dan dat ik voorbij loop. Het gaat uiteindelijk om aandacht en bewustwording. Nadenken over waar je het verschil kunt maken en niets vanzelfsprekend vinden.
Zou dat genoeg zijn?

Fijne feestdagen !