De verblindende routine

Het is 07.25 uur en ik zit in de trein, onderweg naar mijn eerste stagedag. Ik hoefde eerder nooit zo vroeg met het openbaar vervoer: alles was voor mij dichtbij huis. Natuurlijk nam ik wel vaak de trein, maar voor mij was het nooit deel van mijn routine. Na een paar minuten kijk ik op van mijn telefoon en zie uit het raam de prachtigste zonsopgang die ik in tijden heb gezien. We rijden over een brug en de zon weerkaatst in het water. Betoverd door dit natuurverschijnsel en met een onbedwingbaar glimlachje blijf ik een paar seconden staren en kijk dan om me heen om mijn blik te delen. Verbijsterd ben ik: in mijn hele coupé neemt niet één reiziger de tijd om zijn ochtend oranjerood te laten verlichten. Jong, oud, man, vrouw: ze kijken allemaal omlaag. Naar hun smartphone. Weten ze wel wat ze missen?, denk ik. Waarom is zo’n schermpje op dit moment belangrijker?

Ik pak mijn telefoon er ook maar bij, maar dan om een foto te maken. Terwijl ik een poging doe, snap ik al dat het geen zin heeft. Op het scherm van mijn telefoon zie ik een foto van een zonsopgang met weinig kleur en bovendien een gekke weerspiegeling van het treinraam. Zo mooi is het dus, denk ik. Zo mooi dat een smartphone het niet kan vastleggen, het niet aan kan. Ik ben negentien jaar en lees en zie dagelijks alles over jongeren en hun smartphones. Waarom zit er dan toch een mevrouw van plusminus vijftig jaar tegenover mij te appen? En waarom zit aan de andere kant van het gangpad een nog wat oudere man door zijn facebook te scrollen?

Simpel: voor mij is het mijn eerste dag. Voor hen is het routine. Routine neemt het dagelijks leven voor lief. Routine komt altijd terug, het is standaard, het is geprogrammeerd. De mens is altijd zoekende naar iets nieuws, naar iets speciaals. Ik maak mezelf er ook aan schuldig, wij allemaal. We zijn altijd opnieuw op zoek naar geluk als ons vorige geluk te lang begint te duren. Als je eindelijk die droombaan hebt, als je eindelijk getrouwd bent… Het gaat vervelen wanneer je het als deel van het dagelijks leven begint te zien. En dan gaat de mens weer verder met zoeken. In het leven moet je de kleine dingen niet voor lief nemen. Je moet alert blijven. Dat is wat ik die ochtend leerde, de ochtend van mijn eerste stagedag.