De ultieme oplossing

Je hebt het allemaal perfect geregeld. Kekke kerst outfit, ballen in de boom, bubbels in de koelkast en je weet waar je van uur tot uur zult zijn. Je zoekt alleen nog een goed voornemen. Die van het afgelopen jaar was ook al geen knalsucces.

Je leest je krantje en slikt wat Aleppo-horror weg met een slokje lauwe koffie en een hapje van je gluten-, lactose-, en suikervrije, veganistische superfood ontbijtreep (goede voornemen 2016). En opeens weet je het. Je goede voornemen voor 2017! Je bent volledig verbluft en verbaasd. Dat je dit nooit eerder hebt bedacht. En terwijl dit grote inzicht langzaam indaalt, bedenk je dat dit zelfs de oplossing is voor alle grote vraagstukken en ellende op deze planeet. Honger en armoede in de wereld, Syrië, Assad, Poetin, Trump en Erdogan, het milieuprobleem, dierenleed, zwarte piet. You name it. Dit is Nobelprijsmateriaal! Maar niet alleen dat, ook voor jou zelf is het precies wat mist. Dit zal je eindelijk helpen tevreden te zijn over en met jezelf. Een baken van zelfvertrouwen zonder enige arrogantie of narcisme zul je zijn. Je kijkt even geschrokken om je heen. ‘Zien anderen dat ik zojuist verlicht ben?’ Maar iedereen is nog net zo vergroeid met zijn mobieltje.
Je fantaseert over je toekomst als dit goede voornemen realiteit is geworden. Je ziet voor je hoe jouw nieuw verworven vaardigheid mens en dier raakt en beweegt. Hoe jij ook hen inspireert. Het bereikt de media en niet veel later willen leiders van landen, legers, en religies met je in gesprek. Links en rechts, pro en contra, zwart en wit: met jouw oplossing breng je ze allemaal bij elkaar. ‘Kun je ons dit ook leren’, willen ze weten. Jij, in je doodgewone kloffie met je doodgewone leventje en je doodgewone routine. Hoe is het mogelijk. En zo simpel. Compassie. Compassie is de ultieme oplossing. Naar jezelf, anderen, je omgeving. De hele aarde. Mens en dier. Alles dat leeft.

Een diepe tevredenheid en rust maken zich van je meester terwijl je nog wat verder onderuit zakt in de overvolle metro. Een staande reiziger draait zich om en stoot zijn rugzak tegen je hoofd. ‘Godsamme eikel, kijk ff uit je doppen man!’, schalt jouw stem door de metro. Iedereen draait zijn hoofd van het mobieltje af en tientallen verstoorde en afkeurende blikken kijken je aan. Je pakt snel je krantje en doet alsof je leest terwijl je denkt: ‘Kan natuurlijk ook een jaartje overslaan met die goede voornemens.’