BOOS!

BOOS!

Ergens vorige week hoorde ik Paul Witteman zeggen in de wereld draait door: “Iedereen is boos, tegenwoordig.” Hij heeft gelijk. Het lijkt wel een modetrend die er stilletjes ingeslopen is. Als je niet boos bent op iets of iemand, hoor je er niet bij. Belangrijke trendsetters zijn: Wilders, want die is boos op Marokkanen en Justitie; Sylvana is boos op Zwarte Piet; witte zeurpieten zijn boos op Sylvana; Derksen is boos op Wilfred; Rutte is boos als ‘t ‘m uitkomt; Trump is boos op de Wereld; de Wereld (behalve Putin) is boos op Trump; Putin is boos op Europa; Israël is alvast boos want je weet maar nooit; IS is boos op alles wat niet IS is; Roemer is boos op z’n eigen achterban en vice versa; Prem is boos geboren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is een Pandemie.

Maar het is niet alleen woede. Net zo erg is overgevoeligheid. Zij is de favoriete minnares van woede. Waar in een niet zover verleden de schouders over werd opgehaald, wordt nu bij het minste of geringste stampei gemaakt. We zijn volledig losgeslagen en maken ons druk om de meest idiote zaken. Het hekje van de buurman is te hoog, de katten uit de buurt plassen in mijn tuin, de honden van de buren blaffen ’s nachts wel eens en ga zo maar door. Het liefst vechten we dit uit bij mr. Frank Visser, Judge Judy of Dr. Phill want dat zijn “we toch maar mooi op tv geweest”.

Boosheid en overgevoeligheid hebben trouwens een niet te negeren puberkindje: Stupiditeit. We lijken wel steeds achterlijker te worden met z’n allen. Waren we al zo stom of zien we het gewoon vaker op TV? Ik hoop van ganser harte dat het dat laatste is, dan is er wellicht nog een sprankje hoop.

Waait dit dan weer over en gaan we met z’n allen weer eens een beetje normaal doen? Ik vrees van niet. Althans voorlopig niet. We zijn er met z’n allen stiekem hartstikke gek op. Al dat gezeur heeft namelijk een podium gekregen. Zenders als SBS6, RTL4 t/m weet ik hoeveel en in mindere mate de andere zenders, overspoelen ons met bagger, waarin woede, gevoeligheid en stupiditeit een vereiste zijn. We kijken er massaal naar. Hoe groter de vernedering, woede-uitbarsting of traan, hoe leuker we het vinden.

En ik? Ik schrijf ’t op en dan haal ik m’n schouders op.