Waarom regenbogen mooier zijn

“Jij kent mijn vriendin Aysun zeker wel. Die is vermoord door haar man. Die was ook Turks.”
Verontwaardigd sta ik de dame in kwestie aan te kijken, notitieboekje en pen nog in de hand geklemd.
“Sorry mevrouw, maar ik ben niet Turks hoor. Ik ben gewoon Nederlands.”
“Maar je ziet er zo Turks uit!”
De vraag op zich verbaasd me niet. Toen ik bijvoorbeeld net in dit zaakje werkte, vroeg een klant zich hardop af of ik wel mocht eten, toen hij zag dat ik een broodje kroket naar binnen stond te proppen. De ramadan was immers net begonnen.
Omdat ik toevallig een Zeeuwse ben met een iets getinte huidskleur, krijg ik mijn hele leven al van dit soort opmerkingen, terwijl iedereen die mij kent weet dat ik net zo Zeeuws ben als dat Guus Meeuwis Brabander is. Ik zie de opmerkingen die ik te voorduren krijg als één grote grap –iemand die mij hoorde vertellen over mijn studie journalistiek dacht dat ik vast en zeker wel correspondent Turkije zou worden, om zich vervolgens vlug te excuseren – terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet zou moeten doen. Niemand zou dat moeten doen, vooral in tijden als deze.

Er wordt elk jaar steeds vroeger over begonnen, maar hij is weer terug van weggeweest; De zwarte pieten discussie, in al zijn glorie. Sinds een paar jaar hebben we elk jaar weer hetzelfde gezeur, of die knecht van die vent met zijn mijter nou een referentie is naar de slaventijd, een hoop gedoe over racisme dus, terwijl buitenlanders er al helemaal de ballen van snappen. Wat is dat nou over die vent met zijn werkhulp?

Dan heb ik het er nog niet eens over dat ze hier in Nederland de woorden “autochtoon” en “allochtoon” willen gaan vervangen, dit omdat de meeste mensen nooit meer gebruik maken van deze woorden. Hoe hebben we het in een land als Nederland het zover kunnen laten komen? Hoe zijn wij in een land terechtgekomen waarvan de ene helft schreeuwt niet racistisch te zijn, terwijl de andere helft net zo hard terug schreeuwt van wel? Hoe kunnen we zo hard moord en brand over hetzelfde schreeuwen, terwijl onze kinderen het zullen herhalen, en op een dag zullen vragen: “Mama, waarom altijd dat gedoe over zwart en wit?”

Ik zeg het u: De boom in met al dat geruzie. Laten we onze kinderen eens niet leren over zwart en wit. Laten we ze leren dat zwart en wit er niet toe doen. Regenbogen zijn veel mooier.