Tentamentijd

Twee pakken koffie, vijf maaltijdsalades en een ongezonde hoeveelheid chocola vullen het boodschappenmandje waarmee ik bij de kassa aankom. Het meisje voor me heeft duidelijk een soortgelijk boodschappenlijstje gehad. We wisselen een blik van herkenning en medelijden uit, want het is weer zover: tentamentijd. De tijd waarin sociale levens plots niet meer lijken te bestaan, de universiteitsbibliotheken van acht uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds stampvol zitten en slaap als primaire levensbehoefte stellig ontkend wordt. De tijd waarin de illegale Ritalin-handel opleeft, de afwas ineens ontzettend leuk lijkt en gesprekken voeren met je markeerstiften ineens helemaal niet meer zo vreemd lijkt.

Met een overdosis koffie in mijn systeem, een muur vol post-it’s voor mijn neus en een verzameling boeken om me heen waar menig bibliotheek jaloers op zou zijn overweeg ik toch maar de overstap te maken naar een carrière in The Red Light District. Waar ik normaal gesproken mezelf een redelijk nuchter persoon durf te noemen, spelen borderline-achtige taferelen nu op en bestaan mijn dagen uit het voortdurend heen en weer slingeren tussen ‘Ik kan dit!’ en ‘Ik ga in huilen uitbarsten’. Tegen mijn huisgenootje steek ik een tirade af over het onderwijssysteem en komen we gezamenlijk tot de conclusie dat we dat hele diploma helemaal niet nodig hebben om iets te bereiken in de maatschappij, om vervolgens weer braaf terug te keren het studiemateriaal dat trouw op ons ligt te wachten. En wanneer aan het eind van de dag eindelijk het moment is aangebroken om me te herenigen met mijn geliefde bed, blijkt zelfs die kostbare relatie aangetast. De hoeveelheid cafeïne in mijn bloed in combinatie met het stress-gehalte waar een hamster spontaan een hartaanval van zou krijgen (fun-fact: die kunnen zich dus echt letterlijk doodschrikken) lig ik nog uren naar het plafond te staren alsof ik nog strak sta na een goed nachtje doorhalen.

Maar naast de zeer frequente momentjes van zwelgen in zelfmedelijden moet ik toegeven dat zelfs tentamentijd iets speciaals heeft. Het solidair wallen kweken, het samen met lotgenoten koffiedrinken op de meest goddeloze tijdstippen terwijl de rest van de wereld nog slaapt, het overwegen om gewoon een matrasje in de UB te leggen omdat je daar toch over een paar uur alweer bent. We zijn student en we vieren het leven in al zijn extremen. En dat is de magie van het studentenleven: soms leven en soms geleefd worden.