Rouwen om verbintenis

Wij, de mensheid, de top van de voedselketen. En de oneindige lijst aan moorden die in onze dagelijkse routine ingebakken lijkt te zitten. Ik heb het niet over het stukje ‘bio’ vlees dat jij bij de ‘bio’-supermarkt koopt, maar over die vlieg die je met een opgerolde krant de fysieke benodigdheid om door te leven ontneemt. Irritant! ‘rol’, ‘richt’, ‘moord’, ‘veeg’ en je gaat weer door met het uitzoeken van je noten en zaden dieet.
Hoe kan het toch dat we zo vaak levens beëindigen, en dat de normaalste zaak van de wereld vinden? Een IS-strijder ontneemt in principe ook het leven van iets dat hem of haar irriteert, maar dan is het plots wereldnieuws.
Het is wereldnieuws, niemand in mijn directe omgeving rouwt echter. We doen alsof. Aan sociale maatstaven laten we zien dat we geven om onze medemens. Maar we vergeten snel. Héél snel.
Een imam preekt over het gedrag van de IS-strijder, hij wordt emotioneel. Waarom voelt deze opper-uitdrager dit wel, en ik niet?
Wij rouwen bij het wegvallen van verbintenis, iets waar we een relatie mee hebben. Goed voorbeeld: Het overlijden van je trouwe vinnige, drie- of viervoetige vriend, doet iedereen rouwen.
Het preken van de imam zie ik ook als geuite emotie over het wegvallen van verbintenis. Namelijk de verbintenis die geloof kan zijn voor mensen.
Nederland rouwt als iemand van het koningshuis het dodenrijk betreed. Is de verbintenis hier ook aanwezig? Een collectief gevoel van verbintenis door het hebben van dezelfde nationaliteit.

Waarom voelen wij geen verbintenis met die ene vlieg? Die vliegt in hetzelfde land, en vaak dezelfde kamer als waar jij vliegt. Je deelt waarschijnlijk meer met die ene vlieg dan met Prins Bernard, behalve dat je de vlieg nooit met een Duits accent zal horen praten. Wat misschien een extra reden is om Prins Bernard met een krant om z’n oren te slaan, en de vlieg te laten zijn.

T.