One Shot

Het moest vroeg zijn. In de ochtend. Want dan is er niemand. De dag ervoor had ik de gereedschappen in de auto geplaatst zodat ik niets zou vergeten vroeg in de morgenstond. Alles moest perfect zijn. De rit ernaar was rustig, en mijn gedachten ook. Focus was van groot belang, voor dit, voor mijn project, waar ik weken aan had gewerkt. De locatie was subliem. Het was nabij water, dus ontsnappen was moeilijk. En dus makkelijker voor mij.

Aangekomen en geparkeerd, sleep ik de benodigheden, van de berm naar een geisoleerd plekje nabij de spot. En ik ga rustig liggen, en ik adem in, kille lucht. Licht vochtig, en groen. De grond was koel en keihard maar geschikt voor lange perioden van wachten. Ik was expres eerder gekomen, voor de gebruikelijke tijd, zodat ik ongezien in de bosjes kon, zodat zij me niet zou zien. Minuten verstreken, en minuten werden een hele uur. Maakt niet uit, want ik was vroeg, meer dan op tijd, dit was ingecalculeerd. En toen kwam ze rustig aanhuppelen. En de lucht was nu denim blauw, en de zon was achter mij, en mijn prooi voor me, en ik verborgen achter gras. De omstandigheden konden niet beter. Opnieuw adem ik diep in, door één neusgat, creërt scherpte vlak voor de schot, las ik ergens, en het was precies wat ik nu nodig had. De lucht was minder kil dit keer, maar nog vochtiger, en gemixt met de geur van wasmiddel. Een insect kruipt op mijn linkerbeen. Ik blijf liggen. Roerloos. Oog in het vizier, voor meer dan een uur nu al. En toen stopte het huppelen. Ze stond stil. Dichtbij het water. Haar gezicht richting de horizon maar haar rug naar mij. Verborgen achter groen. Tijd voor actie.

Toen keek ik door mijn loep. Toen observeerde ik haar, en nam elk detail tot me, licht roze huid, bijna rood. Rood haar, zeker. En toen draaide ze richting het oosten, en ik zag haar zijprofiel. Net genoeg. Donkere ogen. Elegante benen. De zon scheen me te snappen, en belichtte haar ideaal. De situatie kon echt niet beter, en mijn hard werk had uitgepakt, en het was nu of nooit. En ik deed mijn linkeroog dicht, mijn rechter bleef open. Gefixeerd. Het moest vroeg zijn. Want dan is het licht het best. Gouden uurtje. En ik kijk door mijn lens, licht is goed, haar positie is dynamisch, en ik druk op een knop op mijn camera wat vervolgens dat kenmerkende sluitergeluid maakt wat vervolgens de rode vos wegjaagt, nu niet huppelend maar rennend langs de oever richting de horizon, maar maakt niet uit, want dit is alles wat ik nodig heb. One shot.