Ode aan mijn vader

Elke ochtend als ik het alarm van mijn telefoon uitzet zie ik weer een bericht van mijn vader. Inmiddels al minstens een jaar lang stuurt hij mij een levensspreuk een gezegde of gewoon een onzinnige tekst. Eergisteren kreeg ik onderstaande spreuk:

“You don’t always need a plan. Sometimes you just need to breathe, trust, let go, and see what happens.”

Deze was verdomd toepasselijk in de huidige fase van mijn leven waarin ik verkeer. Makkelijker gezegd dan gedaan voor een kleine controlfreak als ik maar dat ter zijde. Tot een half jaar geleden plande ik alles in mijn leven en verliep ook alles volgens plan, maar dat is sinds dit jaar verleden tijd. Teruggekomen van een half jaar backpacken in Azië, om mijn huurhuis op te zeggen en te vertrekken naar Australië voor onbepaalde tijd, stond daar dan ineens de beruchte prins op het witte paard voor mijn neus. Jarenlang was hij welkom, maar nu even niet, bye-bye planning! Het is natuurlijk een luxeprobleem, maar het maakt het niet makkelijk. Dat betekent voor een controlfreak als ik: chaos, stress en niet meer weten wat te doen. Gelukkig is mijn vader er dan nog en gisteren blinkte mijn telefoon op met deze tekst:

“Geduld is in kalmte accepteren dat dingen in een andere volgorde gebeuren dan je in gedachten had.”

Goed punt dacht ik, daar kan ik wel wat mee, alleen jammer dat ik vroeger achteraan stond bij het uitdelen van een portie ‘geduld’. Kan ik dit alsnog ergens kopen? Voor mij graag een paar kilo dan alstublieft. Goed Bieb probeer een beetje geduld te hebben, te accepteren dat het leven anders loopt en zet al die reisplannen tijdelijk even aan de kant. ’s Avonds laat plof ik, vol gedachten, neer op de bank, goed kom maar op met dat eten schreeuwt de ‘emotie-eter’ in mij. Dus daar ga ik, alles wordt uit de (koel)kast getrokken en opgegeten, eventjes ben ik zo blij als een klein kind, maar dan komt al gauw de baal-fase. Soms denk ik dat mijn vader mijn gedachten kan lezen, want vanochtend lichtte mijn telefoon op met de tekst:

“Als je ’s nachts niet mag snacken, waarom zitten er dan lampjes in de koelkast?”

Helemaal eens dacht ik en lachend sprong ik uit bed. Ik ben blij dat mijn vader mij elke ochtend een lach op mijn gezicht tovert of voor een denkrimpel in mijn voorhoofd zorgt en ik hoop dat dat nog heel lang zo mag blijven.