‘Maar heeft het leven zin?’.

Een paar maanden geleden vroeg iemand aan mij mijn mening of het leven zin heeft. Waarop ik heel erg enthousiast reageerde: ‘Ja natuurlijk wil ik je die geven’. Het eerste wat ik deed was denken vanuit mijn religieuze kant, want dan heeft het leven wel degelijk zin. Om het even kort en bondig samen te vatten. Het leven hier op aarde is een test. Houd je je aan de regels dan zal God je belonen met een verzadigd leven en een fijn plekje na de dood.
Als je dan even het religieuze kant opzij schuift moet je je persoonlijke ideologie anders invullen. Met mijn eigenwijze hoofd ging ik aan mensen van rond mijn leeftijd (Ik ben 18 jaar.) vragen wat hun kijk erop is. Ik vond het interessant wat voor verschillende reacties ik kreeg en waarvan sommige uitliepen tot diepe en boeiende discussies. Heb ik wel het recht om mijn mening te geven of het leven zin heeft. Kan ik daar überhaupt een antwoord op geven. Want laten we eerlijk zijn, ik begin nog maar net met ‘leven’. Ik heb nog niet de levens ervaring opgedaan waar ik uiteindelijk een conclusie achter kan plakken voor mij zelf. Zou dat enigszins kunnen?

Je kan toch niet heel de dag denken of het leven wel zin heeft. Of is het wel gewoon goed dat je daar even stil bij staat. Misschien leidt het je tot denken. Wil ik misschien iets veranderen in mij leven. Ben ik wel gelukkig op dit moment. Een soort van hold up, pauze even terug en denken. Ben ik wel blij met hoe het nu loopt?

Ik wou het aan een andere doelgroep vragen en laat ik nou net het geluk te hebben dat ik als bijbaantje in een verzorgingstehuis werk. Ik kom in contact met mensen die in een heel andere levensstadium zitten dan ik. Uiteindelijk beland ik op hun kamertje. Zo raakte ik in gesprek met een dame die al erg veel op medisch gebied heeft meegemaakt na een ongeluk en daarbij ook haar man heeft verloren. Eindresultaat: ze zit alleen op een kamertje met een sigaret. Met volle moed vroeg ik haar: ‘Maar heeft het leven zin?’. Waarop ze me een tijdje aankeek en zei. ‘Nou weetje wat het is. Het leven had zin. Maar nu niet meer. Ik heb niemand meer. Iedereen is weg. Elke keer moet ik afscheid nemen van andere mensen die mij dierbaar zijn. Ik ben het zat. Elke keer hoop ik dat ik de volgende morgen niet meer wakker ben.’ Hoe moet je daar als 18 jarig persoon die nog met haar leven moet beginnen over na denken. Eindig ik ook zo en zullen dit ook mijn woorden zijn?