Jeroen, bedankt!

Gezeten in een doodstille treincoupé begint de dag van gisteren langzaam aan mij voorbij te glijden. Over de hele wereld viel iedereen over elkaar heen van verbazing. Hoe is het toch mogelijk dat zoiets kon gebeuren? Die idioot in de VS met zijn belachelijke en beledigende uitspraken gekozen tot machtigste man van zijn land. Weliswaar met een minderheid van stemmen, maar geholpen door het kiessysteem en zeker ook door een heel zwakke tegenkandidaat. Dat krachteloze vuistje was minstens zo zorgwekkend als de holle retoriek van haar tegenstander. Maar goed het is nu afwachten wat het gaat worden.
Misschien wel nog interessanter waren de pogingen later op de dag om de ontwikkelingen aan de overkant van de oceaan te duiden. En vooral zou zoiets in ons democratische landje kunnen gebeuren? Nee toch zeker, zo zijn wij niet! Het antwoord daarop werd gegeven door het programma Pauw. Zo vlak voor het slapen gaan had Jeroen een verzameling al dan niet zelf verklaarde deskundigen bijeen gebracht om hun mening te delen. Een mevrouw uit de financiële wereld die haar eigen naam niet draagt, een politiek actieve TV-bekendheid die maar geen redenering weet af te maken, een politicus die continue zijn (potentiële) kiezers zit te beledigen en een andere die serieus probeert de diepere redenen van de kiezer te bespreken, maar uiteindelijk ook vervalt in verwijten en te veel aan het woord wil zijn. Het duurde niet heel lang of het leek alsof Jeroen de regie was kwijtgeraakt. Het gezelschap schreeuwde door elkaar heen en maakte elkaar verwijten of raakte het spoor van de discussie volkomen bijster. De echte deskundige deed af en toe een manhaftige poging enige redelijkheid aan de dag te leggen, maar dat was vechten tegen beter weten in.
Nee hoor, Jeroen, jij was de regie helemaal niet kwijt! Jij was regisseur van een prachtige illustratie van de wijze waarop in Nederland in het politieke debat wordt omgegaan met de kiezer. De kiezer die het niet begrijpt, de kiezer die niet goed luistert (“ik zal het je nog een keer uitleggen”), maar wel een kiezer die aan den lijve ondervindt wat het is om werkloos te worden, op eindeloze wachtlijsten te belanden bij de specialist, en die met het weinige budget ook zijn ouders moet zien bij te staan als mantelzorger.
Duidelijk is, Trumpisme heeft ook in Nederland een voedingsbodem als we maar lang genoeg door elkaar heen blijven schreeuwen en in ons eigen politieke gelijk blijven hangen. Jeroen Pauw, bedankt! Het was verhelderend!