Help! Ik ben een gelukszoeker…

Gelukszoeker, een term die tegenwoordig vaak in de negatieve zin van het woord wordt genoemd. Meestal om vluchtelingen aan te geven die niet echt vluchteling zouden zijn, maar vooral uit zijn op geld en daarom kiezen voor het beste westerse land, waar ze het meeste geld krijgen zonder hiervoor te hoeven werken. De gelukszoeker dus.

Ik kan het nu gaan hebben over het verschil tussen economische en oorlogsvluchtelingen. Ik kan het nu gaan hebben over kiezen voor het beste Europese land wanneer je alles al kwijt bent. Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben is de term gelukszoeker. Want zijn we niet allemaal gelukszoekers?

Als ik even naar mezelf kijk, staat een groot deel van mijn leven in het teken van ‘geluk’. Ik volg een studie met de hoop op mijn droombaan, ik probeer elk moment van de dag te genieten van de mensen en dingen om mij heen, ik zoek ontspanning, lees boeken, sport (soms), ga op vakantie, zing, dans en noem maar op, met eigenlijk maar één grotere reden: ik wil gelukkig zijn. Ik zoek geluk. Elke dag opnieuw.

In het westen mag je veel doen om op zoek te gaan naar hét geluk: studeren in New York, een gave vakantie plannen naar China, switchen van baan of juist een sabbatical nemen, om op die manier een stukje geluk te vinden, nu of in de toekomst. Je hebt maar één leven, dus pak alle kansen en maak jouw leven een prachtig, mooi, maar vooral gelukkig leven.

Het lijkt echter of dit geluk alleen is weggelegd voor de westerse mens. Kom je uit een minder welvarend of onveilig land, dan moet je niet zeuren. Tevreden zijn met wat je aangeboden krijgt, hier of in land van herkomst. Het lijkt wel of niet-westerse mensen geen dromen mogen hebben, geen geluk mogen zoeken. Vaak worden deze mensen afgeschilderd als ondankbaar, maar zijn wij westerlingen niet ontzettend ondankbaar. Blijkbaar vinden wij de kansen in het westen zo vanzelfsprekend dat we niet bereid zijn om deze rijkdom uit te delen. Wie zegt er dat Syriërs, Somaliërs of Eritreeërs geen dromen hebben om een opleiding te gaan volgen en dan econoom, dokter of journalist te worden? En misschien is dit mogelijk in eigen land, maar wel met een minder glansrijke toekomst dan hier in het westen. Wie ben ik dan om deze Syrian of Eritrean dream tegen te houden? Wie ben ik om te zeggen dat zulke mensen in hun eigen land moeten blijven? Wie ben ik als ik misschien wel dezelfde keuze zou maken als ik uit zo’n land kom? Wie ben ik als ik net als deze mensen geluk zoek?