Gelooft Sophie nog?

Laatst werd ook mij de schijnbaar onvermijdbare vraag gesteld: “Wat vind jij van zwarte piet?”

Welnu, mijn ervaring met zwarte piet en Sinterklaas begint, zoals bij de meeste mensen, (hoop ik althans) in mijn jeugd. Zwarte piet was voor mij vroeger het leukste onderdeel van het Sinterklaasfeest. Laten we eerlijk zijn, Sinterklaas was een oude knar die qua houding en geur verdacht veel weg had van de buurman. Hij droeg altijd een middeleeuws tapijt om zijn schouders en was nog niet in staat zijn eigen boek en staf te dragen, duidelijk behoefte aan thuiszorg. Want wie bracht de pakjes rond? Wie deelde er pepernoten uit? Wie klom op de daken (en viel er vaak ook weer van af) en deed de vreemdste kunstjes? Juist, zwarte piet. Eerlijk is eerlijk, de Sint was een beetje saai en streng, zwarte piet was de shit.

Naarmate je ouder wordt blijken een aantal dingen in werkelijkheid net even anders te zijn dan je werd voorgehouden: Sinterklaas heet eigenlijk Buurman Henk, hij komt niet uit Spanje en heeft al helemaal geen paard dat op de daken kan lopen. Dergelijke vermoedens had je al, maar de bevestiging komt altijd hard aan. De meest betrouwbare inlichtingendienst van je jeugd (ouders) heeft glashard tegen je gelogen en dat doet pijn. Ook ik weet nog heel goed waar en wanneer ik hoorde dat Sinterklaas een grote leugen bleek te zijn. Net zoals bijna ieder kind ging ook ik binnen een half uur door alle vijf rouwfases om vervolgens te eindigen in een huilbui.

Er lijken echter twee groepen mensen te zijn vastgelopen in het dit proces. U raadt het misschien al: de radicale tegen- en voorstanders van zwarte piet. Met radicaal bedoel ik de mensen die het nodig vinden om met een kapmes naar de Sinterklaasintocht te komen of die onder het mom van “het is ons kinderfeest!” of “blijf van onze cultuur af!” besluiten dat het slim is om PVV te gaan stemmen en Sylvana Simons het land uit te zetten. Begrijp me niet verkeerd, idealen zijn ervoor om nagestreefd te worden. Bovenstaande groepen lijken echter de acceptatiefase te zijn vergeten. En die is volgens mij nou juist van groot belang om tot een fatsoenlijk gesprek te kunnen komen. Blijkbaar kunnen we dat gesprek niet met elkaar voeren en blijven we stigmatiseren vanuit onze eigen veilige fantasiewereld.

Gisteren hoorde ik twee moeders bij de supermarkt; “gelooft Sophie nog?” “Nee, maar hij doet net alsof, anders is het niet leuk voor de rest van de klas.”

Volgens mij ligt de oplossing dichterbij onszelf dan we denken…