Error

Dit gaat helemaal mis! De tranen prikken in mijn ogen en mijn hele lichaam roept: ‘Ren!’ Het voelt alsof ik net heb opgemerkt dat ik aan word gevallen door een leeuw. Dan zou dit best een handige reactie zijn.

Wat er in werkelijkheid gebeurt is dat ik in de les beeldende vormgeving zit en we mogen zelf weten wat we gaan doen. Lekker improviseren. Dat is waar ik goed in ben en trouwens de slogan die herhaaldelijk wordt genoemd in onze klas is: ‘Alles is goed!’ Perfectie loslaten is voor velen een leerpunt. Maar dat is voor mij niet het probleem. Het maakt me niet zo veel uit wat ik maak, als ik maar plezier heb.

Toch sta ik hier nu stokstijf stil en ik kan niets bedenken. Normaal zit ik vol inspiratie. Nu is mijn hoofd leeg en tegelijkertijd vol met alarmbellen. Ik voel me als een kind van 4 dat haar moeder kwijt is geraakt in de supermarkt. Waar ik ook kijk, ik kan mijn moeder nergens vinden. Blinde paniek. Vertaald naar de werkelijkheid: Wat ik ook probeer te bedenken, er komt niets bruikbaars in mij op.

De paniek binnen in mij uit zich als rustig en stil aan de buitenkant. Niets van wat er in mij omgaat weet ik naar buiten te brengen. Hoe leg je nou uit aan je klasgenoten dat je helemaal in paniek bent om niets? Ik sta op het punt om in huilen uit te barsten, maar wat vertel je als iemand vraagt waar je om huilt? ‘Ik heb het gevoel dat alles misgaat, dat ik in levensgevaar ben.’ Ik hoor de begrijpelijke reactie al: ‘Maar wat gaat er mis dan?’ Waarop ik dan zou moeten zeggen: ‘Ja niets eigenlijk. Mijn gevoel zegt gewoon dat dat zo is. Dat er geen uitweg meer is. Dat ik weg moet rennen.’ Ik zie de vraagtekens al op de voorhoofden van mijn klasgenoten staan. Het is niet op een rationele manier uit te leggen. Daar komt bij dat ze me toch niet kunnen helpen. Het zit in mij. Ze kunnen daar niets aan veranderen. Ik moet dat zelf doen.

Ik besluit in de situatie te blijven, ook al schreeuwt mijn hele lichaam dat ik weg moet rennen om te overleven. Ik blijf voor de aanvallende leeuw staan. Nu nog bevroren door angst, maar na een paar diepe ademhalingen en bewust ingezette positieve gedachten ben ik klaar om de strijd aan te gaan. Ik krijg weer rust en ruimte in mijn hoofd. Helder nadenken is weer mogelijk en de leeuw verdwijnt. Ik zie opeens dat meer klasgenoten nog aan het zoeken zijn naar wat ze deze les willen gaan doen. Het enige verschil is dat mijn lichaam met meer angst reageert dan dat van anderen. Niet heel realistisch, maar voor mij zo normaal.