Eenzaamheid

Steeds vaker vind je ze in de krant. Berichten over mensen die dagen, weken, soms maanden dood in hun woning hebben gelegen. Niemand heeft ze gemist, niemand heeft opgemerkt dat deze mensen niet langer deelnemen aan "het leven". Eenzame zielen waarbij de eenzaamheid zulke vormen heeft aangenomen dat ze in hun eigen leefomgeving en zelfs op de digitale snelweg onopgemerkt de ogen hebben kunnen sluiten nadat ze voor de rest van de wereld al lang geleden onzichtbaar waren geworden.

Waar begint de eenzaamheid en waar eindigt het? Terwijl ik me dat afvraag gaan mijn gedachten naar vroeger. We kennen allemaal wel zo’n zaterdagavond in de kroeg. In een zee van gelijkgestemde mensen is daar die ene jongen, alleen, als op een onbewoond eilandje. Die ene jongen zonder aantoonbare vrienden, een beetje onhandig en op zoek naar contact. Op zoek naar verbinding al zie je direct dat die missie tevergeefs is ondanks zijn dappere poging tot glimlachen en nonchalance. Een gewone jongen niet eng of raar, slechts een beetje verlegen. Hij loopt rond en ontleent zijn houding aan het vasthouden van een biertje terwijl hij bij groepjes mensen gaat staan die staan te praten. Theoretisch gezien staat hij dichtbij genoeg om opgenomen te worden door de groep, maar in realiteit is hij ver weg. Hij wordt door niemand gezien en zijn stille roepen wordt niet gehoord. Hij bevindt zich aan de andere kant van de zeepbel en weet niet hoe hij deze kapot kan prikken. Eenzaamheid.
Niemand die hem helpt de zeepbel door te prikken of die zijn hand pakt. Bang om een zwaan kleef aan wakker te schudden omdat we allemaal de angst voor eenzaamheid stiekem zo goed kennen. Eenzaamheid we willen het niet zien met de angst dat het ons zal grijpen. We maken ons druk om mensenrechten aan de andere kant van de wereld terwijl we in onze eigen omgeving zelf mensen buitensluiten door ze niet te zien. We bekommeren ons niet om Zielen die niet bij machte zijn anderen te bereiken, om hen die het niet lukt aansluiting met ons te vinden omdat we ze buiten ons in perfectie gedoopte zeepbellen houden.

We zetten ons in voor zaken die ver van ons af staan en blijven daarmee ver weg van zaken die angstig dichtbij komen. Eenzaamheid het lijkt een onderdeel van onze samenleving te zijn geworden. Een wereld waar we ons druk maken om onze privacy en waar we niets meer voor onszelf zouden kunnen houden, maar waar anderen in alle stilte kunnen overlijden zonder dat ook maar 1 iemand het opmerkt.