Eenzaamheid

Tegenover mij zit een oudere man. Hij staart voor zich uit. Ik zie iets aan hem wat niet klopt. Ik vraag aan hem hoe het gaat. ‘’Goed’’ is het antwoord wat ik krijg. Of het echt goed gaat? Dat geloof ik niet. De afgelopen maanden zie ik hem vaak. Hij is anders dan eerst. Zijn gezicht is somber, zijn ogen spreken van verdriet. Hij doet vrolijk, maar vrolijk is hij niet.

Na een middag studeren stuur ik hem een bericht op Whatsapp of hij thuis is en fiets er naar toe. Eenmaal aangekomen bij de flat druk ik op de knop en bel aan. Net als altijd krijg ik een enthousiaste stem te horen. Ik voel dat hij blij is dat ik er ben. Wanneer ik de trap op loop denk ik er nog aan hoe het zo zal zijn. De deur gaat open en voor mij zie ik een stralende man die blij is dat er bezoek voor hem is. Ik loop naar binnen en wat me opvalt is dat het anders ruikt. De geur van het roken is weg. Ik hang mijn jas op en merk op dat de kapstok enigszins leeg is.

Net zittend op de stoel krijg ik al vragen. ‘’Wat wil je hebben? Een koekje? IJsje? En ook wat drinken?” Ik knik en kies voor het ijsje. Het is tenslotte nog maar november. Wanneer we beide de krant lezen valt het me op hoe stil het is. Op een tikkende antieke klok na hoor ik niks. Hoe anders was dat een paar maanden geleden. Plots komt bij mij het besef hoe deze man zich voelt. Elke dag staat hij op, maakt hij ontbijt voor zichzelf en kijkt hij uit naar het moment dat het half vijf is en hij naar zijn kinderen kan om daar te gaan eten.
Na dit bezoek realiseer ik mij pas wat eenzaamheid is.

Die man? Dat is mijn opa. Sinds afgelopen juli is hij na 53 jaar gelukkig huwelijk zijn vrouw verloren aan kanker.