De kunst van het stilstaan

Terwijl ik gehaast langs een etalageruit loop, vang ik een glimp van je op. Ineengedoken ren je langs de ruit. Altijd maar weg en onderweg. Wanneer ik even stop om je beter te bekijken, schrik ik een beetje. Je bent ouder geworden. Er zijn kleine rimpeltjes in je gezicht geslagen, welke niet meer alleen gevoed zijn door jouw mooie glimlach, maar inmiddels ook door de tijd.
Diezelfde tijd heeft ook haar sporen getrokken op de rest van jouw lichaam. Enkele kilo’s meer hebben zich hardnekkig vastgeklampt net boven de rand van je broek. Ik zie dat je ze probeert te verdoezelen met een net iets te wijd shirt. Zonde, je bent nog steeds zo mooi…
Toch zie ik, wanneer ik in je ogen kijk, iets wat tegenwoordig zoveel mooier is dan enige tijd geleden. Zelfbewust stap je door het leven. Natuurlijk zie ik ook je angsten en je kwellingen, maar ik zie ook vooral dat je zoveel hebt geleerd. Geleerd over hoe hard het leven kan zijn, maar ook hoe mooi. Dat je hebt geleerd te genieten van de kleine dingen in het leven. De dingen die je niet kan zien of aanraken, maar welke je voelt in je hart.
Het leven heeft je inmiddels ook geleerd dat je niet door iedereen aardig en mooi gevonden kan en hoeft te worden. Man o man wat een hoop tijd en energie heeft dat je gekost.
Ik vind het naar om tegen je te praten over ‘vroeger’. Alsof je al heel erg oud bent. Wat je natuurlijk helemaal nog niet bent! Toch is het ‘vroeger’ dat jou nu hier heeft gebracht.
Och ja, we botsen nog steeds vaak. Zo verfoei ik je regelmatig. Ik vind je te dik, te dom, niet hip genoeg. Ja, ik ben streng voor je. Ik neem je vaak kwalijk dat je tekortschiet. Dat je alles nèt niet goed genoeg doet. Als vriendin, als zus, als moeder, als dochter. Je huis is een bende en je leven staat regelmatig op z’n kop. De ballen die ik je geef zijn er wellicht ook gewoon teveel om allemaal in de lucht te houden.
Want als ik goed kijk, zie ik vooral een lieve vriendin. Een leuke zus. Een zorgzame moeder. Een liefdevolle dochter. Je hebt het toch maar even gedaan. Bij tegenwind trap je gewoon net iets harder en je werkt keihard voor waar je nu staat.
Het spijt me dat ik zo regelmatig zo ontzettend kritisch naar je kijk. Dat ik denk dat het allemaal beter moet, beter kàn.
Voordat je snel verder loopt in die etalageruit, hou ik je dit keer even tegen.
Sta alsjeblieft heel even stil. Kijk eens. Zie je wat ik zie? Lief mens je mag er zijn, lieve IK; je bent prachtig! Zullen we voortaan weer wat liever voor elkaar zijn?