Chaos

Een paar dagen geleden kwam ik Katja Schuurman tegen. Aan tafel bij Humberto Tan, niet in het wild hoor. Ze vertelde druk gebarend en vol passie over haar glossy ‘Dood’, een eenmalige uitgave vol verhalen over, en gerelateerde onderwerpen aan, onze sterfelijkheid. Haar lieffie, een kok met allure, staat er ook in met een stukje over zijn zelfgekozen Laatste Avondmaal. Heel toepasselijk.

Het is druk in Katja’s aantrekkelijke hoofd, dat is duidelijk. Zinnen buitelen over elkaar heen en komen met de snelheid van het licht tot stilstand tegen het interruptie-sixpack van Humberto.

Katja’s woorden vechten om een eerste plaats en ik kijk met Argusogen en stijgende verbazing naar haar soms warrige betoog. Katja is onsterfelijk, zo blijkt. ‘Ik ga nooit dood’ zegt ze met kinderlijke charme. Haar krullenbol schudt. Humberto fronst zichtbaar met me mee en pakt de eerste kaasstengel van dit tv-seizoen.

Even voel ik een verwantschap. Herkenbaar is de chaos waarmee ook mijn hoofd dagelijks is gevuld. Sneller denken dan je praten kunt is soms lastig, zeker als het gaat over zaken die je enthousiasme aanwakkeren. ‘Hyper’ is dan al snel de juiste sticker om in ieder geval op mijn voorhoofd te plakken.

Vanochtend kreeg ik het bericht dat je er niet meer bent. Kort en duidelijk. Ingeslapen, dood en weg. De zoveelste dit jaar en ook weer veel te vroeg. Voor mij althans, voor jou duurde het misschien wel veel te lang. Misschien dacht jij ook wel dat je het eeuwige leven had, of hoopte je dat. Ik weet het niet.

Ik moest even aan Katja denken, haar geloof in het eeuwige leven en haar glossy. Het is akelig stil in mijn hoofd, geen spoortje chaos te bekennen. Alleen het wachten tot het kwartje valt vult mijn dag. Voor mij vandaag geen sticker.