Boze blanke man

Het is hem gelukt. Nog een laatste keer. De boze blanke man heeft voor de komende vier jaar zijn rol op het wereldtoneel veiliggesteld. De boze, blanke, heteroseksuele en christelijke man van tussen de 40 en de 65 jaar oud. Met Donald J. Trump als president hoeft hij nog even niet te geloven aan de opkomst van andere economische grootmachten, immigratie, verdere emancipatie en die gekke jongeren met hun wereldvrede, gelijkheid en klimaatverandering.
De boze blanke man voelde zich niet gehoord in het beleid van de nette, intelligente Obama. De boze blanke man voelde zich klemgezet in een systeem van politieke correctheid, waarin de haves en have-nots van globalisering maar scheef verdeeld waren. “Wij wonen in die wijken”; “Onze banen worden ingenomen”; “Onze werkgevers vertrekken naar het buitenland”.
Die boosheid is terecht. De blanke man van tussen de 40 en 65 heeft namelijk een belangrijk aandeel geleverd bij het opbouwen van de Amerikaanse grootmacht. Een aandeel waarvoor hij gewaardeerd zou mogen en moéten worden. Dat is de afgelopen jaren niet gebeurd. Aandacht was er voor de zorg aan mensen die zelf geen verzekering willen afsluiten; voor het huisvesten van vluchtelingen; voor de zogenaamde verandering van het klimaat. Obama zag de fabrieken die sloten niet; Obama kreeg geen Arabisch sprekende buurman; Obama werd niet ontslagen.
Nauwelijks doordacht, maar met het stembiljet als anger-management-tool, steekt de boze blanke man nu zijn worstige, eeltige middelvinger op naar die knappe koppen met kantoorbaantjes op Wall Street. Die adviseurs in Washington die niet zien wat er in de achterstandswijken gebeurt. Want dat is wat hij nog niet verloren had: zijn stemrecht en zijn demografische meerderheid.
Helaas draait niet alles meer om de boze blanke man. Want wat zijn er veel verliezers. Overal waar de boze blanke man de afgelopen decennia kwam, stelde hij zijn positie veilig over de ruggen van vrouwen, etnische minderheden en jongeren. We zagen de boze blanke mannenpartij van Jaroslaw Kaczynski in Polen, waar na enkele maanden vegetariërs, fietsers en vrouwen belachelijk werden gemaakt. Met het Brexit-referendum kon de boze blanke Brit eindelijk ook iets van zijn boosheid kwijt, ten koste van jongeren die elders in Europa willen studeren. En zo volgt voorbeeld na voorbeeld.
Aan de boze blanke man heb ik dan ook één boodschap: gefeliciteerd, in jouw bubbel ben je voorlopig nog even nummer 1. Aan de rest van de wereld heb ik een andere: good luck.