Beyoncé

In de ondergrondse trein richting de Bijlmer is een jongeman op z’n dooie gemak soepel een boomstam aan het rollen van het formaat waar ze in Jamaica nog bang van worden. Samen met zijn dochtertje Beyoncé in haar My Little Pony buggy (haar naam staat met gouden sierlijke letters op haar mutsje geschreven) ben je dit wonderlijke tafereel aan het beschouwen. Hij gaat deze werkweek sowieso beter beginnen dan de rest van de medereizigers die met hun dooie blikken plaatjes aan het kijken zijn in de gratis verstrekte literatuur. Zijn AC Milan trainingspak ziet er een stuk comfortabeler uit dan jouw kantooruniform. De "strop" das heb je vanochtend in alle haast iets te strak gestrikt. Ademen in een ruimte die overheerst wordt door een penetrante lucht van slaap, zweet en zoete lucht van nederwiet doet je langzaam opkomende kater ook al geen goed.

Op de weekstart van kantoor die straks gaat volgen (en waar je het hele weekend al naar hebt uit gekeken) zou je het ochtendritueel van de vader van Beyoncé graag willen introduceren. Aangekomen in de betonnen bunker zie je dat de baas met grote passen jouw kant op komt, om weer quasi-geïnteresseerd te vragen of je nog wat “leuks” hebt gedaan dit weekeinde. Deze vraag kan je nooit eerlijk beantwoorden, omdat je contract dan naar alle waarschijnlijkheid per direct wordt geannuleerd. Gelukkig weet je deze foltering net op tijd te ontwijken door de toiletten in de duiken. In de spiegel zie je dat het laatste feestje toch aanzienlijk meer schade (Rambo zag er in zijn laatste film tijdens de martelscène beter uit) heeft aangericht dan goed voor je is…