Bekeringsdrang

"Sinds februari 2013 leef ik al zonder TV," hoor ik de jongen in de trein zeggen."Zou je ook echt moeten doen, word je een totaal ander mens van."

Waarom is het toch zo dat mensen die eenmaal ergens van overtuigd zijn geraakt, zich daarna meteen als hardnekkige Jehova’s opwerpen om hun nieuwe lifestyle ook aan jou op te dringen? Daarbij vaak wild strooiend met goed verpakte beledigingen over je levenskeuzes, waarmee je tot dat moment eigenlijk volmaakt gelukkig was. Dacht je.

Zijn het geen raw foof ridders die alleen nog maar teren op macrobiotisch algenzaad en me mijn welverdiende Whopper uit mijn mond zitten te kijken met hun propaganda tegen E-nummers; dan wel gelovigen die aan mijn deur komen om een stuk langharig tuig op sandalen plus zijn alwetende pa aan me op te dringen; of zelfverklaarde nomaden die "zijn gegrepen door wanderlust" en met opgeheven vingertje preken dat ik niet echt heb geleefd als ik op mijn vakantie geen Ethiopische specialiteit van bedorven kippenbloed heb geprobeerd of minstens zes lokale straatkinderen heb getongzoend.

Ik heb dat oprecht nooit begrepen, je kunt toch gewoon in je eentje vieren dat jij het licht hebt gezien en ik (nog) niet? Het idee dat er blijkbaar per se andere mensen nodig zijn om bekeerd te worden tot jouw nieuwe ideologie, geeft toch eigenlijk aan dat deze in wezen gewoon kut is?
Je nieuwe inzichten zouden toch rust en tevredenheid moeten brengen in plaats van de neiging je niksvermoedende medemens te bombarderen met ongevraagde adviezen?

Daarbij is het soms zelfs ontzettend lonend om je nieuwverworven ideeën voor jezelf te houden. Minder wereldreizigers betekent dat het ordinaire Lonely Planetvolk nooit het superafgelegen dorpje Bikikilala gaat ontdekken waar jij ooit als allereerste Westerling op je Teva’s doorheen kwam banjeren; minder moslims betekent meer maagden in het paradijs per moslim. Mocht je 72 stuks wat karig vinden.
Maar dat terzijde.

Fitgirls, jonge moeders, Facebookvrienden die maandelijks dreigen alles af te sluiten en lekker offline te gaan leven (ok doei), mensen die na hun burnout een panfluitschool in Peru zijn begonnen: ik vind het allemaal bereleuk wat jullie doen en wil er op zijn tijd best wat over horen, maar stap alstjeblieft van de gedachte af dat ik in jullie voetsporen zou moeten treden.

Laat mij gewoon lekker autistisch contactgestoord zitten te wezen en driedubbelbespoten supermarktgroenten eten als ik daar nou toevallig zin in heb.
Mijn dank is oneindig groot.