Accentloze allochtoon

Ik heb nooit in een hokje willen passen. Echter werd en word ik nog iedere dag in een hokje gepropt. Geestige criticus. Georganiseerde chaoot. Accentloze allochtoon. Introverte extrovert. De een kan niet zonder de ander.
Over dat laatste sneed een vriendin afgelopen donderdag nog een interessante discussie aan. ‘Volgens mij zijn mensen nooit volledig extro- of introvert. We zijn een mengelmoes van beide. Laat niemand je ooit vertellen wat je bent. Het belemmert je in je progressie.’ Luidde de gezamenlijke conclusie.
Want mag een introvert uitbundig lachen tijdens een etentje? Of de pitch voorbereiden van een opkomend project? En mag een extrovert op zijn beurt nooit het gevoel hebben iets voor zichzelf te hebben? Wat is überhaupt extrovert? Je dag in detail delen, betekent niet dat je al je gedachten en ervaringen blootgeeft.
Het gezegde Stille wateren hebben diepe gronden heb ik dan ook echt nooit begrepen. Want maakt dat mij al kwebbelkont dan voorspelbaar en leeg? Neen, laten we alsjeblieft hopen van niet.

Dan ook zo op mijn werk. Nieuwsgierigheid naar mijn land van herkomst is een veelvoorkomend fenomeen waar ik iedere dag mee leer omgaan. Maar om halftien ‘s ochtend, zonder koffie, is die vraag net te veel. Of wanneer ik hem voor de zevende keer heb beantwoord. Tussen welke grenzen ik toevallig vroeger ter wereld ben gekomen heeft geen toegevoegde waarde. Vind ik dan. Menig consument vindt blijkbaar van niet. ‘Hier meneer, de donkerblauwe blazer in een slim fitje. Sluit mooier aan.’ Een dankje is voldoende.

Grenzen. Het zijn gekke dingen. We verleggen grenzen, we zoeken grenzen op. Hoe meer grenzen we zijn gepasseerd, hoe meer het ons in de traveller-gehalte doet stijgen. En die paspoort vol met stempels laat menig burger maar te graag zien tijdens een lunch. Grenzen zijn mooie dingen wanneer we toevallig tussen de juiste grenzen zijn geboren en wanneer we het recht hebben om bepaalde grenzen over te gaan. Echter zijn de grillige lijnen die vroeger getekend zijn nare belemmerende dingen wanneer we toevallig ter wereld komen waar we niet hadden moeten zijn. En waar niemand die tussen andere grenzen woont zou willen zijn.
Geef een introvert de kans een extrovert te zijn, een buitenlander een binnenlander, een chaoot georganiseerd en lach om de grappen van de criticus. Want ook ik kan heus weleens grappig zijn, denk ik.