1-0 voor anorexia

Rechts op mijn beeldscherm kijkt een gezond, jong gezicht met prachtige volle lippen mij zachtaardig aan. Links een hoopje mens, vel over been, eigenlijk al verslagen door het monster dat haar op haar knieën dwong. Steeds dwalen mijn ogen af naar de foto rechts om maar niet te vergeten wie je eigenlijk was. In gedachten smeek ik je te winnen, schreeuw tegen je dat je goud waard bent en dat dat monster in die knappe kop van je te verslaan is. Ik knuffel je en laat je niet meer los.
Wát een strijd. Wat een onrecht zo te hebben gevochten, en nog te moeten verliezen. Het verschil tussen kunnen en willen komt keihard binnen.

Die strijd is mij niet onbekend. Het nachtelijke gewiebel met mijn voeten, zo vaak mogelijk de trap op en af, de trots bij het nieuwe record op de weegschaal. Jouw monster deed ook in mijn hoofd zijn intrede en deed mij geloven dat ik de controle had, terwijl ik keihard op mijn bek aan het gaan was. Emoties werden onbelangrijk, mijn grootste vijand zelfs, om daarna te verstommen, overschreeuwd door angst en zelfhaat.

Ademloos heb ik naar je verhaal gekeken, tegen beter weten in hopend dat de uitkomst anders zou zijn. Dat je net als ik een volwassen vrouw zou mogen worden. Met nieuwe uitdagingen en andere obstakels te overwinnen. Dat je net als ik af en toe nog een beetje zou terug glippen in de drang naar controle.
Dat je dan gelukkig zou worden. Dat je zou accepteren dat je niet verantwoordelijk bent voor het geluk van pa en ma. Dat je niet altijd lollig en gevat hoeft te zijn om gezien te worden. Dat onzekerheid bij dit leven hoort, maar je niet altijd verder helpt. En dat je dus soms best wel op je bek mag gaan, dat niemand dat gek vindt, of jou een teleurstelling. En dat het vaak de sterken zijn, in wie een kwetsbaarheid schuilt die soms alles lijkt te omvatten. En dat leunen op de mensen om je heen dan helpt en heelt.

Vanmorgen betrapte ik mijzelf erop dat ik blij was dat het koud was. Door de kou verbruikt je lichaam meer calorieën om warm te blijven. Bij de KIOSK op het station kocht ik crackers in plaats van brood.

Het verschil tussen kunnen en willen is voor mij tegenwoordig een stuk kleiner dan dat het bij jou was. En dat ben ik van plan zo te houden. Dus hoewel ik duidelijk getriggerd ben door je verhaal, heeft het me ook de kracht gegeven weerstand te bieden.

Het staat 1-1.