Zwart wit denken

Steeds meer hoor je de zwarte gemeenschap praten over ons en wij. Hoe de blanke gemeenschap nooit kan begrijpen wat in de geschiedenis met hun voorouders is gebeurd. Hoe de maatschappij nog steeds een vooroordeel tegen deze groep heeft. Er moet begrip komen op welke manier ook. Als blanke vrouw kan ik ook moeilijk inleven wat het betekent moet hebben om slaaf te zijn. Ik kom uit een arbeiders achtergrond. Een van hard werken en eindjes aan elkaar knopen. Aan het einde van de maand statiegeld flessen inleveren zodat er nog eten gekocht kon worden. Mijn voorouders waren dagloners en bedelaars. Het enige ‘voordeel’ dat ik daarvan heb is dat ze hebben weten te overleven in Nederland. Daarom woon ik nu in een rijk westers land. Wel in een ‘zwarte’ wijk.
Waarbij ik wordt aangekeken of het mijn schuld is wat in het verleden is gebeurd. Waar het onmogelijk is om contact te krijgen want mijn kleur is blank. Waar ik wordt aangeduid met ‘witte kip’. Waar de zwarte gemeenschap hun eigen taal spreekt zodat ik ze niet kan verstaan. Waar Nederlands met een zwaar accent gebruikelijk is ondanks dat de meeste in Nederland zijn opgegroeid. Waar ik racist genoemd wordt zodra ik dit zeg. Waar instanties mijn zwarte medemens een streepje voor geeft omdat positieve discriminatie beleid is.
Maar niet alleen in de blanke geschiedenis komen slaven voor. Ook binnen de zwarte geschiedenis zijn er zwarten geweest met slaven. Dit toont te meer dat ieder mens, ongeacht zijn kleur, wil overheersen over de zwakkeren.
Volgens mij zijn we allemaal mensen. Waarbij een kleine groep met heleboel geld gezorgd heeft dat verschrikkelijke dingen in het verleden gebeurd zijn. Die bang waren hun positie kwijt te raken en daarom haat en tweespalt hebben gezaaid. En nog steeds bepaald rijkdom hoe er met de mensheid wordt omgegaan.
Begrip moet van twee kanten komen. De dialoog van nu wordt niet geopend maar eenzijdig opgelegd. Zij hebben gelijk en ik zie het verkeerd. Aan de oppervlakte lijkt de maatschappij klaar om zaken bespreekbaar te maken. Maar onderhuids ettert het door. Aan beide kanten. Zij vechten voor hun eigen identiteit en cultuur. Dat wil ik ook. Ik ben tenslotte mens.