Zeg eens K…

"Gefeliciteerd met je verjaardag, en als oma straks beter is komt ze samen met opa weer naar je toe hoor". Hij mompelt een beleefd bedankje door de telefoon, waarna de verbinding verbroken wordt. Hij wordt vandaag 12 en beseft niet dat dit de laatste woorden zijn die hij zal horen van zijn oma. De laatste woorden die zijn oma überhaupt ooit zal zeggen. Het heeft haar heel veel inspanning gekost om deze paar woorden nog uit te kunnen spreken. Een paar dagen heeft ze bewust gezwegen, wetende dat de verjaardag van haar kleinzoon er aankwam en die wilde ze, koste wat het kost, feliciteren.

Ze weet dat ze haar kleinkinderen, die in een land ver bij haar vandaan wonen, nooit meer zal zien. Haar zoon heeft het haar uitgelegd, in een lang gesprek op het moment dat de diagnose ‘terminale kanker’ bij haar gesteld was, dat hij haar wilde herinneren hoe ze was, en niet hoe ze zou worden. Ze begreep het, had er vrede mee, en samen namen ze op dat moment afscheid van elkaar. Zijn moeder, een grote sterke vrouw, die altijd voor haar kinderen klaar stond, die als een tijgerin waakte over haar welpen en nu zoveel moeite had om haar kinderen alleen te laten. Heel lang heeft ze gedacht dat ze de kanker kon overwinnen. Maar de laatste paar dagen beseft ze dat ze verloren heeft. Dat de ziekte haar, heel gemeen, even het gevoel gaf dat het misschien wel zou lukken, maar nu keihard toeslaat. Nog maar een paar maanden geleden slechts, was ze de grote sterke vrouw die ze altijd geweest was. Nu lijkt ze haast gekrompen, merkt ze ook dat haar geest haar af en toe in de steek laat. Dat haar lichaam niet langer doet wat zij wilt. Met het uur wordt ze zwakker, waziger. Maar ze heeft volgehouden tot deze dag, om met haar allerlaatste reserves haar kleinzoon een fijne verjaardag te wensen, iets wat de kanker haar niet af heeft kunnen pakken.

Nu kan ze zich overgeven aan het onvermijdelijke, en de volgende avond, omringd door haar man, haar kinderen en haar kleinkinderen, geeft ze de strijd op. Het is geen kwestie van niet meer willen, het is een kwestie van niet meer kunnen. Op het moment dat ze voor de laatste keer haar adem uitblaast, gaat de telefoon, het is haar zoon. Op 21 oktober 2010 verloor mijn moeder de ongelijke strijd tegen kanker. Ze werd 75 jaar.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl