Wacht(v)rij

Wacht(v)rij
Wacht maar tot ik groter ben, wachten op je collega, op het verlossende telefoontje, in de rij voor de kassa, in de wachtkamer bij de dokter, wachten op de bus of trein, wachten achter de streep, wachten op je diploma, op je salaris, op de vakantie, op je pensioen, wachten in de file, wachten tot de vergadering is afgelopen, tot je computer is opgestart, tot de update is voltooid, tot je auto is gerepareerd, tot het pakketje wordt gebracht, wachten in de auto op je partner om naar een feestje te gaan, wachten tot je er bent, wachten tot de winter weer voorbij is, tot het tijd is om naar bed te gaan…. en weer op te staan, wachten op die lottowinst, wachten op de geboorte van je eerste kind, wachten tot ze weer de deur uit zijn; wachten op Godot – wachten op zingeving?
Een groot deel van ons leven zitten we in de wachtkamer, in afwachting van een gebeurtenis of ontwikkeling. We hunkeren dan naar het eindresultaat en beschouwen de wachttijd vaak als verspilling. Maar welke beleving zit in het wachten zelf? Tijd voor zelfreflectie, aandacht voor jezelf, waarneming (in detail) van de wereld om je heen? In een tijd waarin snelheid zo belangrijk lijkt te zijn, de tijd steeds sneller lijkt te gaan. In een tijd van “fomo” (fear of missing out), van constant bereikbaar moeten zijn, van eigenwaarde die wordt ontleend aan het aantal vrienden op Facebook. Zijn we niet zelf de aanjager van dit proces? Iets of iemand heeft alleen maar macht over je als jij de controle afstaat, als je zelf niet de verantwoordelijkheid neemt en keuzes maakt die bij jou passen in plaats van de kudde te volgen. Je hebt altijd zelf de keuze. Je kunt kiezen om te wachten of om weg te gaan. Je kunt kiezen om het wachten vervelend te vinden of om er een plezierig moment van te maken. Geluk is een keuze. Wacht maar tot ik wijzer ben…..