Voorwaarts, Mars!

Een vraag die ik de laatste tijd te vaak gehoord heb: zou je een reis naar Mars willen maken? Met een raket die alleen heen gaat. En dus nooit meer terug.
Zo’n enkeltje kost slechts honderdduizend dollar en duurt niet langer dan zes maanden.
Dat is toch niet veel om in een zogenaamd Utopia te leven?
En er is op Mars genoeg te doen. Er zijn tegen die tijd – we praten over 2022 – zelfs bioscopen en pizzeria’s op die okerkleurige planeet te vinden en je kunt er heel de dag een beetje rond zweven op een luchtbedje. Met een Marstini erbij.
Mij niet gezien.
Nu zit ik eens te denken.
Is het geen goed idee om alle mensen, die het leven op de planeet Aarde een stuk minder aangenaam maken, de verschrikkelijke exemplaren zeg maar, een tripje naar Mars te schenken?
Dat wij er vanaf zijn.
Lukraak een rijtje mensen, dat ik een reisje naar Mars gun: racisten, dierenbeulen, treitervloggers, Pokémon Go jagers, terroristen, Peter R. de Vries.
En vele anderen.
Plant een boel camera’s in die zandduinen en je hebt een nieuw tv-format te pakken. Realitysoap “Wat Heb Jij In Je Mars?”. Of zoiets.
Dat Donald Trump ruzie zoekt met een terrorist over wie het grootste pizzapunt neemt.
Of hoe Peter R. de Vries eigenwijs een Twix-fabriek begint op Mars.
En wij een beetje naar ze kijken. Met een bak popcorn voor onze neus.
Genieten.
En als al dat tuig opgerot is naar hun eigen planeet, kunnen al die mensen die de Aarde zo nodig willen ontvluchten gezellig blijven.
Laten we gewoon hier met z’n allen een zo mooi mogelijke samenleving creëren.
Daar hebben we Mars toch niet voor nodig?