Vervreemd van geboortecultuur

Toen een soortgelijke titel een aantal jaar geleden boven mijn column in de Parbode werd geplaatst, was ik woest. "Vervreemd van geboorteland"?! En dat omdat ik schreef dat ik niet meteen terug naar Suriname zou gaan na in Nederland te hebben gestudeerd. Ik legde duidelijk in mijn column uit dat mijn moeder die "fout" had gemaakt om terug te gaan, terwijl ze die keuze beter niet had kunnen maken gezien de economische en politieke situatie daar, en dat ze met hangende pootjes terug naar Nederland heeft moeten komen om haar kinderen een redelijk leven te kunnen bieden.

Maar nu, 7 jaar later, lig ik in bed te piekeren. Ik denk dat ik serieus vervreemd ben van de cultuur waar ik in geboren ben. En misschien hoef ik me daar niet eens voor te schamen… misschien…

Getrouwd met een echte Nederlander ben ik in een korte tijd geworden tot wat ik hem vroeger altijd verweet: een robot te zijn. Ons motto is dan ook: rust, reinheid en regelmaat. We doen alles wat Sonja Bakker, Jo Frost en Dr. Phil ons aanraden: vroeg naar bed, vroeg op staan, op vaste tijden eten en niet snoepen tussendoor. De gouden regel is een banaantje om 3u, en dan kun je het volhouden tot etenstijd: klokslag half 6.

Je zult je, als Surinaamse of in ieder geval buitenlandse lezer, afvragen hoe ik zo gemakkelijk gerobotiseerd ben. Ik denk dat het is gekomen door zwakheid en gemakzucht. Waarom zou ik ertegenin gaan? Ik heb ook niks tegen de waterdichte theorieën in te brengen: het is gezond. Sporten en gezond eten zorgt ervoor dat je niet dik wordt, en als je ook nog genoeg slaapt presteer je beter in het leven.

Maar wanneer ik luister naar mijn familie en vrienden, en zie hoe moeilijk ze het zichzelf maken, vraag ik me toch af of ik nog wel bij hen hoor. Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn cultuur niet verloochen? Kan ik mezelf nog een trotse Surinaamse noemen en mezelf in de spiegel aan durven kijken? Ach, de Surinaamse cultuur heeft als vuistregel: "no spang". Misschien moet ik me dan maar niet zo druk maken.