Veiligheid

We hebben het bijna over niets anders meer. Veiligheid. Het houdt ons allemaal bezig. Aanslagen, steeds dichter bij ons. Dreiging, zelfs zo dichtbij dat we er ook letterlijk last van krijgen. Files bij Schiphol vanwege extra controles. Extra patrouilles van politie in de grensstreek om eventuele kwaadwillende partijen af te schrikken. Journaals die het thema steeds als key issue aan ons voorstellen. Dichtbij en veraf.

Maar het gaat verder. Veel verder dan we ons beseffen. Al die aandacht voor onze veiligheid zorgt ervoor dat het merendeel van de capaciteit der politiediensten, marechaussee en Binnenlandse Veiligheidsdienst gericht zijn op onderzoek naar en voorkoming en bestrijding van deze dreigingen. Deze ordehandhavers hebben dus geen tijd om zich met hun primaire taken bezig te houden. Het gevolg hiervan is dat de handhaving van wet- en regelgeving van ons dagelijkse leven er bij inschiet. Hoera voor de een, maar ik kan je verzekeren, een pest voor de ander.

U heeft het misschien nog niet bewust geregistreerd. De economie draait wat beter, met als gevolg dat er meer mensen op de weg zijn. Meer drukte, en meestal ook meer irritatiemomenten, zowel door files als door gedrag van medeweggebruikers. Heel gewoon. Toch? Totdat je je realiseert dat er zo goed als geen toezicht is of handhaving voor het ‘in toom houden’ van deze irritatie. Asociale acties, met name in verkeer, werden eerst nog wel eens afgestraft. Nu is er al enige tijd geen scheidsrechter meer te zien op de weg. Alleen de laffe snelheidscontroles, die je bij voorkeur alleen pakken voor die 5 kilometer te hard…

Nee, het is juichtijd voor ieder die zich al dan niet bewust buitensporig uitleeft in de ‘voiture’, groot en klein, jong èn oud. Plekken des onheils zijn zowel snelweg als lokale weg maar ook de dorpsstraat waar een bord van 30 al lang niet meer wordt gewaardeerd. Inhalen waar het niet kan (en mag), bumperkleven en het niet gebruiken van richtingaanwijzers zijn enkele andere, snel groeiende gewoonten. Hoihoi, het kan dus en het kost me niets… tegenover een gevoel van onmacht en … onveiligheid.
En zie, het kan nog net iets erger: ook diverse leden van handhavende instanties hanteren steeds vaker dergelijke ‘methodes’. Om niet teveel op te vallen? Veel te hard rijden zonder sirenes, rechts inhalen en ja, bumperkleven. Zelfs al zouden ze de eigen overtredingen moeten betalen, de collega’s hebben daar toch geen tijd voor.
Wat nou veiligheid?