Rode tomaten

‘Dát mens met d’r chagrijnige hoofd. Uren doet ze over zo’n lijssie en nog ken ik het niet lezen’

Ik sta bij de afdeling groente en fruit. Naast mij staat een oudere man leunend op zijn rollator met een boodschappenbriefje. Nieuwsgierig als ik ben draai ik mij naar de man toe en vraag hem of hij het soms over zijn vrouw heeft.
Deze vraag laat hij niet aan zich voorbijgaan;
‘Hoe raadt je het. Ruim 60 jaar ben ik met d’r getrouwd en d’r ken geen lachie vanaf. Let maar op, als ik straks thuis kom vindt ze die rooie tomaten weer te hard. En waarom schrijft ze ‘rode tomaten’ op het brieffie. Tomaten zijn toch altijd rood.’

De man in kwestie kijkt mij zo indringend aan dat ik per direct begin te twijfelen. Zijn er nog andere kleuren? Ik heb geen idee.
Ik wil hem afleiden van mijn aarzeling en zeg wat quasi grappig; ‘Het klinkt als een gelukkig huwelijk’
De truuk werkt, hij praat door;

‘Ik hou wel van d’r hoor. Ik heb het nog nooit met een ander gedaan.
Ehhhm, nou ja, ik ben wel drie keer bij de buurvrouw geweest. Maar die was zo lelijk. Dat is bij koffie gebleven’

De man denkt vervolgens even na voor hij verder gaat;

‘Goh, wat een leuk gesprek hebben wij. Als ik nog jong was geweest dan was ik achter je aangerend en had ik het kniezende wijf gelaten’

Ik moet lachen. ‘Als dat het geval was geweest, zou ik waarschijnlijk heel hard weg rennen. Ik vind mannen zo’n gedoe. Ze vergen een hoop onderhoud’

‘Ja, dat is ook zo’, antwoordt de man instemmend. ‘maar ik slaap veel, eigenlijk altijd. Van mij heb je geen last. Echt het is de oplossing. Je moet op zoek naar een slapende man.
Nou, ik ga weer hoor naar mijn huis vol gezelligheid, even bijslapen. Dag schone dame’

Dan pakt hij heel voorzichtig mijn hand. Twee sprankelende oude ogen kijken mij aan. Hij buigt sjiek voorover. Zijn lippen raken mijn vingers net niet. Het is een intiem gebaar.
Hij pakt zijn rollator en langzaam loopt van mij weg. In vertwijfeling gebracht laat hij mij achter bij groene sperziebonen, oranje wortelen en de kist rode tomaten.